Rozdział 8

Nie wiem czy nie jest za krótki ale mam dla was jeszcze jeden na dzisiaj.

Rozdział 8

Clary

   Biegłam ile sił w nogach. Wreszcie dotarłam do Pandemonium i zaczęłam wypatrywać Jace’ a ale nigdzie go nie było. Postanowiłam sprawdzić zaułek obok. Weszłam w mrok zaułka i wyjęłam świecący kamień. To co tam zobaczyłam zszokowało mnie.

   Jace był przyparty do muru przez dwa demony które trzymały go i cięły pazurami po ramionach. Jace był ledwo przytomny.

- Hej!!! – wrzasnęłam a kiedy zaczęły iść w moją stronę rzuciłam dwoma sztyletami. Jednego trafiłam w głowę i zniknął od razu a drugi dostał w brzuch i jeszcze się chwile wił na ziemi. Ale ja nie zwracałam na nie uwagi, podbiegłam do Jace’ a i narysowałam mu dwa irtaze. Zaczął przytomnieć.

- Clary? Co ty tutaj robisz? Powinnaś być teraz bezpieczna. – ledwo mówił.

- Uratowałam cię. A teraz nic nie mów. – przerzuciłam jego rękę przez ramie i zaczęłam ciągnąć w stronę wyjścia. Przy wyjściu z zaułka zobaczyłam rozglądającą się Izzy w stroju bojowym i z batem w ręce.

- Isabell, tutaj! – krzyknęłam.

- Co się mu stało? – zapytała biorąc go pod ramie.

- Nie wiem, ale musimy zabrać go do izby chorych. Zadzwoń do Magnusa żeby już tam czekał.

[

   Dotarłyśmy do Instytutu szybciej niż myślałam, położyłyśmy Jace’ a w izbie chorych i czekałyśmy na Bane’ a. Po chwili pojawił się nasz „magiczny lekarz” i zamknął się sam na sam w pokoju z Jace’ m. Siedziałam pod drzwiami chyba godzinę aż w końcu usłyszałam głos mojego ukochanego, ale nie zrozumiałam co mówi. Z izby wyszedł Magnus z współczującą miną.

- Clary… - zaczął łagodnie – Przykro mi… - nie rozumiałam o co mu chodzi – On stracił pamięć. – wykrztusił w końcu.

- Magnusie, czy to jakiś okrutny żart? – zapytałam niedowierzając – Przecież to były tyko dwa demony. Jak to możliwe?

- Ktoś rzucił na niego czar. Ale bardzo potężny, nie umiem go zdjąć. – w oczach stanęły mi łzy.

   Po wyjaśnieniu wszystkim innym co się  stało poszłam do Jace’ a. Spał i wyglądał tak bezbronnie… Łzy znowu zaczęły mi płynąć po policzkach ale tym razem ich nie powstrzymałam. Usiadłam koło jego łóżka i ukryłam twarz w dłoniach.

Jace

   Obudził mnie szloch, otworzyłem oczy. Na krześle obok mojego łóżka siedziała ruda dziewczyna i płakała. Poczułem że coś mnie do niej ciągnie, chciałem ją przytulić i otrzeć jej łzy. Usiadłem na łóżku.

- Jak się nazywasz? – zapytałem co wywołało u niej większy szloch – Przepraszam, nie chciałem żebyś przeze mnie płakała. – na te słowa popatrzyła na mnie pięknymi, wielkimi, zielonymi i zapłakanymi oczami. Były tak bardzo znane, ale skąd? – Kim jesteś?

- Jestem Clary. Chcesz wiedzieć kim jestem dla ciebie? – pokiwałem głową i uśmiechnąłem się smutno – Jestem twoją… - głos jej się załamał – Narzeczoną. – doznałem szoku, otworzyłem szeroko oczy. Podniosła prawą rękę a ja nie wiedziałem co robi… Pokazała mi pierścień Horondal’ ów. – Ty masz pierścień Morgensternów, czyli mojego rodu, na szyi.

- Ale… Jak… Kiedy… Opowiec, jak się oświadczyłem?

   Opowiadała mi dłuższy czas, byłem szczęśliwy słysząc jej głos i widząc jej twarz. Dowiedziałem się o oświadczynach, o tym że moi rodzice nie żyją i o tym jak pokonaliśmy jej ojca i brata. Potem posmutniała a do jej oczu zaczęły napływać łzy.

- Ja muszę ci powiedzieć o czymś jeszcze, ale… Nie wiem jak to powiedzieć…

- Możesz mi powiedzieć co chcesz. – uśmiechnęła się na te słowa. Ale ja tak naprawdę bałem się tego co może powiedzieć.

- Kocham cię. Ale muszę już iść. Potem przyniosę ci jedzenie albo przyśle kogoś. Porozmawiamy jutro. – powiedziała, pocałowała mnie w policzek i wyszła.

--------------------------------------------------

Mam nadzieje że się spodoba i jeszcze raz przepraszam za to że jest taki krótki.

Wika