Rozdział 27

Przepraszam że tak późno!

Rozdział dedykuje Veronice która przez cały czas mnie dopinguje!

Rozdział 27

[ Jace [

   Wracałem z Markusem do Instytutu. Umówiliśmy się z innymi że my uspokoimy dziewczyny a reszta zabierze ciało.

- Jak my im to powiemy? – zapytał Markus.

- Nie wiem. Clary i Izzy bardzo to przeżyją, Isabell jeszcze jakoś ale Clary… - pokręciłem głową – Boje się że wpadnie w jakąś depresje albo coś takiego.

- Smutno bez niego będzie. Mnie zawsze rozśmieszały te wasze kłótnie, na przykład jak goniłeś go z mieczem po całej kuchni. – zaśmiał się smutno.

- Mnie też będzie go brakować. – wyszeptałem tak cicho że nie mógł mnie usłyszeć pomimo runy słuchu.

[ Clary [

   Siedziałam z Isabell w kuchni i jadłyśmy kanapki, oczywiście zrobione przeze mnie. Kamila jeszcze spała, ale co się dziwić. Wyszła z domu i przyszła prosto tutaj, bez pieniędzy, ubrań, bez niczego. Moim zdaniem było to lekkomyślne ale i odważne. Myślę że Jace zrobiłby podobnie gdyby dowiedział się o czymś takim. Właśnie, jak ja powiemy o niej Jace’owi?

- Ty jej ufasz? – zapytała Isabell wyrywając mnie z zmyślenia.

- Komu? – udawałam zdezorientowaną.

- Tej Kamili. Na kilometr widać że kłamie. – wgryzła się w kolejną kanapkę – Fuu, nie lubię sera!

- To go odłóż na bok. Tak, ufam Kamili. Czuje że można jej zaufać, żebyś ty ją widziała jak zobaczyła moją szafę! – zachichotałam.

- Następna która nie umie się dobrze ubrać! Na Anioła, co ja z wami zrobię! – żaliła się Izzy.

- Jutro musiałybyśmy pójść na jakieś zakupy. Ja nie mogę dać jej wszystkich moich normalnych ciuchów, za niedługo też je będę potrzebować. - popatrzyłyśmy na mój brzuch i zaśmiałyśmy się.

- No rzeczywiście. A tak z innej bajki, jak czuje się nasza mała? – dotknęła mojego brzucha.

- Jest bardzo ruchliwa, ma to po tatusiu.

- Na pewno. Jace zawsze był ruchliwy, żebyś ty go widziała jak miał dziesięć lat. To było coś. – uśmiechnęła się szeroko.

- Opowiec. – poprosiłam.

- Jak do nas przyjechał to nawet nie pytał gdzie jest jego pokój, od razu poszedł do sali treningowej . Ja miałam wtedy dziewięć lat i byłam nim zafascynowana, wiesz, przyjechał taki przystojny chłopak, no to go trochę śledziłam. – zrobiła minę niewiniątka.

- Już w tedy uganiałaś się za chłopakami? – zaśmiałam się – No dobra, ale co było dalej?

- Ćwiczył i ćwiczył, do obiadu. To było super… - wzrok miała zamglony, jakby była daleko myślami – Akurat skakał, to było piękne. Gdy skakał w pozycji Anioła wyglądał tak cudownie. Ale wracam do opowieści. Skakał kiedy Marys zawołała wszystkich na obiad, zgrabnie wylądował i zaczął iść do drzwi. Nagle przewrócił się bo zapomniał odpiąć linek i… - zaczęłyśmy się niekontrolowanie śmiać.

- Jace się przewrócił? Nie wierze. Jak wrócą to musze o to zapytać. – dalej śmiałam się kiedy usłyszałyśmy wjeżdżającą windę – Wrócili! – wykrzyknęłam i obydwie, uradowane, poszłyśmy pod drzwi windy.

   Zatrzymała się z hukiem i wysiedli z niej Jace i Markus, mieli ponure miny.

- A gdzie reszta? – zapytała Isabell.

- Gdzie moja matka? – teraz byłam już przerażona – Co się stało?

- Clary… - zaczął łagodnie Jace, przełknął ślinę i kontynuował – Kazał przekazać że was kochał.

- Simon. – wyszeptałam prawie bezgłośnie. Byłam zdruzgotana ale nie mogłam tego okazać, przynajmniej nie przy Izzy i Markusie. Potem popłaczę w ramionach mojego Anioła, wtedy kiedy będziemy sami.

- Dlaczego on! – krzyczała Isabell. Podeszłam do niej i ją przytuliłam, zaczęła szlochać w moją bluzkę. Tylko raz widziałam jak Isabell płacze, wtedy kiedy umarł Max. Po pogrzebie pocieszał ją Simon a teraz, kto ją pocieszy?

- Ciii, wszystko będzie dobrze. My przecież tak umieramy, zrobimy mu najwspanialszy pogrzeb w całej historii Nefilim, zobaczysz. – oderwała się ode mnie i spojrzała mi w oczy.

- Zabiorę ją do sypialni. – zaoferował Markus i wziął Isabell na ręce. Nie protestowała tylko wtuliła się w jego koszule pochlipując cicho. Jace podszedł do mnie i przytulił mnie od tyłu.

- Przykro mi. – wyszeptał.

- Mnie też. On był Nefilim dopiero od tygodnia, dlaczego musiał umrzeć? – po policzkach zaczęły mi płynąć łzy.

- Już, nie płacz. Ciii. Wszystko będzie dobrze, znaleźliśmy twoją mamę. Zaraz powinni tu być, choć. – złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę jadalni.

- Co chcesz zrobić? – zapytałam gdy otworzył lodówkę. Otarłam łzy.

- Coś do jedzenia, jestem strasznie głodny.

- Ja coś zrobię. – podeszłam do blatu i rozłożyłam na nim składniki – Mogą być kanapki?

- Mogą, mogą. Ja zrobię kawę. – włączył ekspres.

- Muszę cię o coś zapytać. – powiedziałam układając kanapki na talerzach.

- Tak?

- Chciałbyś mieć młodszą siostrę?

- Chyba tak, ale to niemożliwe. Dobrze o tym wiesz. – popatrzył na mnie tymi złotymi oczami, był tak podobne do oczu Kamili – A dlaczego pytasz? – wziął kanapkę.

- Bo twoja młodsza siostra śpi w jednym z gościnnych pokoi. – zakrztusił się kanapką.

- Co? – zapytał gdy już przełknął.

- To co słyszałeś. Masz młodszą, przyrodnią siostrę która potrzebuje naszej pomocy.

- Clary, nierób sobie żartów. – pocałował mnie w policzek.

- Ale ja mówię prawdę. Chcesz to mogę ją obudzić.

- Dobra, idź po nią. – uśmiechnął się przebiegle.

- A żebyś wiedział że pójdę! – wyszłam z kuchni i udałam się do pokoju w którym teraz mieszkała Kamila, zapukałam.

    Nic nie usłyszałam więc ostrożnie uchyliłam drzwi, Kami słodko spała zwinięta w kłębek na łóżku. Podeszłam i szarpnęłam za jej ramie.

- Przepraszam że cię budzę ale twój brat mi nie wierzy i zażądał dowodów że istniejesz. – powiedziałam kiedy spojrzała na mnie.

- Dobra, zaraz przyjdę. Tylko się przebiorę, ok? – powiedziała zaspanym głosem.

- Czekamy w kuchni. – uśmiechnęłam się i wyszłam.

[ Kamila [

   Szybko wstałam i ubrałam się w bordową koszulkę z napisem i czarne legginsy od Clary. Wyszłam i pośpiesznie poszłam do kuchni. Za chwile poznam mojego brata! A jak mnie nie polubi? Albo jak mi się nie spodoba? To wtedy wrócę do Ammi, trudno. Ale co oni postanowią, może będą chcieli mnie zabić. Nie, chyba nie.

   Weszłam do kuchni i zobaczyłam jakiegoś chłopaka obejmującego Clary. Przyjrzałam mu się bacznie, on mnie też. Miał blond włosy, prawie złote. Oczy takie same jak moje i był dobrze zbudowany.

- Cześć. – powiedziałam nieśmiało i podeszłam bliżej – Jestem Kamila.

   Złotowłosy zaśmiał się a Clary trąciła go łokciem w żebra.

- Jace, to twoja siostra. Zachowuj się. – syknęła.

- Clary, ten żart zaszedł już za daleko. Kim jest ta dziewczyna? – powiedział wskazując na mnie.

- Jace, to jest twoja siostra. Wiem że to niemożliwe ale jednej demonicy się udało i taki jest efekt. -  uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco.

- To może ja opowiem jak zjawiłam się na tym świece, więc było to tak… - opowiedziałam całą moją historie. O tym jak zostałam zrodzona z krwi i jak Anioły zabiły moją matkę. O tym jak zostałam wychowana i jak dowiedziałam się wszystkiego – Po tym uciekłam z domu i szukałam kogoś z rodziny mojego ojca. Po trzech dniach poszukiwań natknęłam się na wasz Instytut i spotkałam Clary.

- Czyli jesteś w połowie demonem? – zapytał Jace sięgając po miecz.

- Tak, ja nie chcę wam zrobić krzywdy. – byłam przerażona kiedy wyjął seraficką broń.

- Jace, odłóż to. Nie widzisz że dziewczyna się boi? – powiedziała Clary i wyciągnęła rękę w jego stronę – Oddaj. – powiedziała bardziej rozkazującym tonem niż proszącym.

- Ale ona jest w połowie demonem, powinniśmy ją zabić! – zaprotestował.

- Ja jej ufam, ty też możesz. A teraz idź i odłóż broń do zbrojowni.

- Ale…

- Już, bo się do ciebie nie odezwę przez tydzień! – pogroziła mu palcem a on wzruszył ramionami i wychodząc jeszcze zawołał:

- Jak ci się coś przez nią stanie to na mnie nie licz! – wyszedł i zamknął drzwi z głośnym hukiem.

- Przepraszam cię za niego, zwykle taki nie jest. – zwróciła się do mnie rudowłosa – Nie przejmuj się, nie pozwolę żeby ci coś zrobił. – dalej musiałam mieć przerażoną minę – Naprawdę zadbam o ciebie. – przytuliła mnie a ja oddałam uścisk.

- Czy ty mi ufasz? – zapytałam nieśmiało.

- Oczywiście, jak mogłabym nie ufać szwagierce. – zaśmiałyśmy się, tym co powiedziała sprawiła mi niewysłowioną ulgę.

- Dziękuje. – szepnęłam i jeszcze raz ją przytuliłam

- Jutro idziemy na zakupy z Isabell i poznasz resztę.

- Isabell to ta która ma czarne włosy? – przypomniałam sobie czarnowłosą piękność.

- No tak. – uderzyła się w czoło – Przecież nie przedstawiłam was sobie, tak to jest Isabell. Jako dziewczyny jesteśmy tylko my i Marys, mama Izzy. Z chłopaków jest Jace, Alec to brat Isabell i Markus to mój brat. Jace i Alec są parabatai więc nie zadzieraj z obydwoma na raz. Wiesz co to więź parabatai?

- Tak. – przez następne pół godziny opowiadała mi o różnych obrzędach i tradycjach Nefilim.

- Nie zdziw się jeżeli będziemy ubierać się na biało. – dodała ze smutną miną.

- Biały jest na żałobę, tak?

- Dobrze zapamiętałaś. Dzisiaj, na misji ratunkowej zginął Simon. Był chłopakiem Isabell a dla mnie był jak brat. Bardzo mi go będzie brakować. – wyszeptała – A teraz powinnaś iść spać, jutro czeka nas męczący dzień. Zakupy z Izzy to najgorszy trening jaki można wymyślić, zobaczysz. – zaśmiałyśmy się.

- Dobranoc, obydwóm paniom. – z uśmiechem pogłaskałam jej brzuch i wyszłam.

   Weszłam do pokoju, wzięłam szybki prysznic i ubrałam piżamę. Położyłam się na łóżku i myślałam o moim bracie.

   Nie zaakceptował mnie. Co ja teraz zrobię? Przynajmniej z jedną osobą się zaprzyjaźniłam, Clary. Może ona pomoże mi przekonać wszystkich do mnie? Może zostaniemy najlepszymi kumpelami? Fajnie by było… - ziewnęłam i zwinęłam się w kłębek. Po chwili wpadłam w objęcia Morfeusza.

---------------------------------------------

Spodobała wam się historia Kamili? (piszcie w komach)

Przypominam że w czwartek wyjeżdżam (wracam we wtorek) i nie wiem czy będę mogła dodawać rozdziały.

Wika