Rozdział 20

Miłego czytania! ☻

Rozdział 20

Clary

   Następne sześć miesięcy minęło bardzo spokojnie. Natalia jeszcze nie przyjechała bo zatrzymało ją Clave ale ma dzisiaj przejść przez bramę. Jace i mój brat polubili się, Markus naprawdę jest fajny a jego żarty najbardziej rozśmieszają Isabell. Zastanawiam się czy między nimi czegoś nie ma.

   Nie miałam co robić bo dwa miesiące temu Jace zakazał mi kategorycznie treningów i kazał wszystkim mnie pilnować. Pomimo tego co mówił Magnus na początku mojej ciąży czuję się bardzo dobrze, tak jakby dziecko dodawało mi energii a nie zabierało.

   Teraz spaceruję po parku i wymyślam imię dla naszej córeczki. Myślałam już chyba nad milionem ale żadne nie jest idealne. Ustaliłam z Jace że na drugie będzie miała Imogen na cześć jej babci. Pierwsze imię ja mam wymyślić. Tylko jakie.

   Myślałam tak jeszcze dłuższą chwile aż zobaczyłam że się ściemnia. Wstałam i ruszyłam w stronę Instytutu. Dobrze że jest blisko bo niedługo mają otwierać portal.

   Doszłam do drzwi i otworzyłam je hasłem, jak zwykle zapomniałam kluczy. Wjechałam windą na górę i od razu udałam się do biblioteki. Były już tam Marys i Isabell. Zaraz za mną wszedł Adam z Alekiem. Brakowało tylko Jace’ a i Markusa.

   Usiadłam na kanapie obok Izzy.

- No i jak? Wymyśliłaś już imię? – zapytała od razu.

- Nie, jeszcze nie. Ono musi być wyjątkowe, musi odzwierciedlać to jak bardzo ją kochamy.

- Może Amanda. Po łacińsku znaczy ukochana. – wtrąciła Marys.

- Marys, jesteś genialna! Piękne, po prostu cudowne! – Krzyknęłam i w tym samym momencie drzwi się otworzyły i weszli przez nie Jace i Markus.

- Kto jest genialniejszy ode mnie? – zapytał podchodząc do mnie.

- Marys, jest zdecydowanie mądrzejsza od ciebie. – powiedziałam a wszyscy wybuchli śmiechem.

- No to może z nią się ożenisz? – zapytał i pociągnął mnie za kosmyk włosów.

- Na pewno nie jest taka dobra w łóżku jak ty. – wyszeptałam i zaczęła całować go namiętnie. Objęłam go rękami za szyje i przyciągnęłam bliżej. Przerwał nam dopiero głos mojego brata.

- Moglibyście z tym poczekać aż pójdziecie do sypialni. – powiedział oburzony. Odsunęłam się od Jace’a zarumieniona.

   Jace usiadł i posadził mnie na swoich kolanach. Wtuliłam się w zagięcie jego szyi.

- Nie jesteśmy dla ciebie za ciężcy? – wyszeptałam uśmiechając się.

- Jesteś strasznie leciutka. Mógłbym cię podnieść na jednej ręce. – zaśmiał się.

- Mam dla ciebie dobre wieści. – powiedziałam lekko odsuwając się od niego żeby spojrzeć mu w oczy.

- Jakie? – zapytał kładąc rękę na moim, już dość dużym brzuchu.

- Amanda Imogen Horondale. Podoba ci się?

- Jest piękne. – szepnął i wtulił się w moje włosy.

   Siedzieliśmy tak jeszcze moment aż w końcu pojawiła się brama i weszła przez nią dziewczyna. Miała blond włosy i błękitne oczy. Była szczupła, a nawet za szczupła. Popatrzyła po nas i zatrzymała wzrok na mnie.

- Ty musisz być tą słynną Clary. – podeszła do mnie a ja wstałam. Wiedziałam że Jace bacznie mnie obserwuje, zawsze tak robi gdy tylko jestem w pobliżu – To zaszczyt przebywać z tobą w jednym pomieszczeniu. – wyciągnęła ręce żeby mnie przytulić a ja oddałam uścisk. Gdy się od siebie osuwałyśmy poczułam nagły ból i złapałam się za brzuch. Zauważył to Jace bo złapał mnie zanim się przewróciłam.

- Clary, co się stało? – zapytał przestraszony.

- Nie wiem. – znów poczułam ten ból gdy Natalia się zbliżyła – Odsuń się! – posłuchała mnie i podeszła pod ścianę. Jace położył mnie ja kanapie a nade mną nachyliła się Marys i Isabell. Ból ustał.

- Już dobrze. Wszystko będzie dobrze. – szeptałam i głaskałam czule swój brzuch. Jace chciał pogłaskać mnie po policzku ale ja złapałam jego rękę i położyłam na brzuchu. To tak śmiesznie wyglądało, jego ręka zasłaniała prawie połowę mojego brzucha – Już dobrze. – powiedziałam do niego. Chciałam wstać ale nie zdążyłam bo Jace wziął nie na ręce.

- Zaniosę ją do sypialni. – powiedział do pozostałych a oni kiwnęli zgodnie głowami.

   Zabrał mnie do sypialni i położył na łóżku. Przysunął sobie krzesło i usiadł na mnim.

- Czy to już ci się zdarzało? – zapytał z poważną miną – Nie wyglądałaś na zbytnio zaskoczoną.

- Zdarzało, zawsze w tedy gdy zbliżało się jakieś niebezpieczeństwo. Ale nigdy nie tak mocno. – podniosłam się na łokciach i spojrzałam mu w oczu. Miały dziwny kolor, złoty z przebłyskami niebieskiego. Nigdy u niego takich nie widziałam.

- Uważasz że Natalia jest niebezpieczeństwem?! – krzyknął. Byłam bardzo zdziwiona, ostatni raz krzyczał na mnie gdy przyjechałam do Idrisu po raz pierwszy. Ale wtedy miał powód.

- Nie znam jej, nie wiem. – powiedziałam spokojnie a on zerwał się z krzesła i wyszedł. Jeszcze zatrzymał się w drzwiach.

- Jak chcesz, siedź tu sama! – wrzasnął i zatrzasnął drzwi z potężnym hukiem.

   Znowu poczułam ból ale tym razem innego rodzaju, teraz jakby smutku. Wstałam i powoli poszłam do kuchni, w połowie drogi zorientowałam się że płaczę. Podeszłam do stołu i usiadłam na krześle. Oparłam łokcie na stole a głowę na dłoniach.

   W pewnym momencie poczułam się tak źle że nie byłam w stanie siedzieć, zsunęłam się na ziemie. Zobaczyłam krew, wrzasnęłam. Ostatnie co pamiętam to przestraszona twarz Isabell, później ogarnęła mnie ciemność…

------------------------------

Trochę dziwny ale...

Mam nadzieje że się podobało.

Jutro nie będzie rozdziału!

Przepraszam was za to ale się nie wyrobie. :-(

Wika