Rozdział 9

Rozdział 9

Jace

   Zastanawiałem się czy wierzyć w tą historie. Moje serce podpowiadało że to prawda, ale umysł… moje rozmyślania przerwał wchodzący do pokoju czarnowłosy chłopak.

- Cześć, jak się nazywasz? – zapytałem i wstałem żeby zabrać od niego tace z jedzeniem.

- Ty naprawdę nic nie pamiętasz. Myślałem że choć Clary.

- Nie pamiętam żadnego z was. Ognik opowiedział mi o mojej rodzinie i o jej bracie i ojcu. Też o zaręczynach. Ale tylko tyle, obiecała że resztę opowie mi jutro.

- Ale nie powiedziała ci o… Zaraz. Zaraz. Ognik? – spytał marszcząc czoło.

- No takie ustaliłem jej przezwisko a ona się zgodziła. Ale czego mi nie powiedziała?

- Nie już nic… Jestem Alec, twój parabatai.

- Dobra. Ale czego mi nie powiedziała? – odstawił tace na stolik a ja zacząłem tracić cierpliwość.

- No… Nie wiem czy mogę ci powiedzieć. Skoro sama ci nie powiedziała to może…

- Czego mi nie powiedziała?!! – krzyknąłem tak że wszyscy pojawili się w drzwiach.

- Spokojnie. Uspokój się, jak ci nie powiedziała to ja nie mogę.

- MÓW. – wrzasnąłem i przycisnąłem go do ściany. Za sobą usłyszałem krzyki ale jeden przykuł moją uwagę.

- Jace, zostaw go, proszę. On nie jest niczemu winny. Alec powiedz mu to co chciałeś. - mówiła Clary

- Ona jest w ciąży. – wykrztusił a ja zesztywniałem – Z tobą. – dodał gdy go puściłem.

   Stałem jak wryty i patrzyłem jak Marys  obejmuje płaczącą Clary. Nie wierzyłem własnym uszom. Ja miałem być ojcem. Mam narzeczoną i jeszcze będę miał dziecko z taką cudowną kobietą. Po pewnym czasie Clary zaczęła iść w stronę drzwi ale na progu się zachwiała i musiała przytrzymać framugi, żeby nie upaść. Wystraszyłem się, ale podeszła do niej czarnowłosa dziewczyna z jakimś chłopakiem i pomogli jej wyjść.

   Po chwili wyszła cała reszta a ja położyłem się do łóżka. I rozmyślałem nad tym co się dzisiaj dowiedziałem.

Clary

   Gdy byłam już w drzwiach zakręciło mi się w głowie i musiałam się oprzeć o drzwi, żeby się nie przewrócić. Podeszła do mnie Izzy z Simonem a ja wsparłam się na jej ramieniu i wyszłam.

- Chodź do salonu. – powiedziała a ja przytaknęłam. Weszłyśmy do salonu i zwinęłam się na kanapie.

- Możesz przynieść mi koc i szklankę wody? – zapytałam a Isabell wyszła z Simonem. Patrzyłam w ogień.

   Nagle bardzo zaczęła mnie boleć głowa, zaczęło mi się robić słabo i ciemno przed oczami.

- Isabell – tyle udało mi się wyszeptać zanim zobaczyłam ciemność…

Isabell

   Ja poszłam po wodę a Simon po koc. Weszłam do kuchni, nalałam wodę do szklanki i wróciłam do salonu. Clary spała w rogu kanapy. Usiałam koło niej i odstawiłam szklankę na stolik.

- Clary, obudź się. Clary. Musisz iść spać do łóżka. – zaczęłam delikatnie szarpać za jej ramie. Ale nic się nie działo. Zaczęłam mocniej i wtedy zobaczyłam jej twarz, miała sine usta i zamknięte oczy – Clary!!! – wrzasnęłam i do salonu wpadł Jace a zaraz za nim Simon i Alec.

- Co jej jest? – zapytał Jace i podbiegł do niej – Jest cała lodowata. – wziął ją na ręce – Alec dzwoń po Magnusa.

- Ale…

- Natychmiast!! – krzyknął, był bardzo spanikowany. Pierwszy raz widziałam go w tym stanie. – Gdzie ją zanieść? – zapytał mnie gdy Alec wyszedł

- Do jej pokoju. Choć. – zaprowadziłam go do pokoju Clary. Położył ją delikatnie na łóżku, przykrył i pocałował w czoło.

   Po paru minutach pojawił się Magnus i wygonił nas z pokoju. Jace zaczął chodzić w kółko z zamyśloną miną.

- Powinieneś się położyć. – powiedziałam zatroskanym głosem.

- Nigdzie nie idę. – powiedział i usiadł pod ścianą. Wzruszyłam ramionami i poszłam coś zjeść bo od kolacji bardzo zgłodniałam.

----------------------------------

Mam nadzieje że się spodoba.

Pozdrawiam Wika