Rozdział 10

Jest trochę krótki ale mam nadzieje że się spodoba.

Rozdział 10

Clary

   Najpierw była ciemność. Potem pojawiło się małe światełko które z każdą sekundą rosło. W końcu ukazał mi się Anioł Razjel. Był piękny, jego skrzydła wręcz świeciły złotem.

- Clarisso, na twoją rodzinę czeka bardzo dużo niebezpieczeństw. Musisz chronić swoją córkę za wszelką cenę. Czy jesteś gotowa oddać za nią życie?

- Tak, ona jest moim skarbem który będę chronić. Ale nie wiem czy mi się uda. – dodałam i spuściłam wzrok.

- Pomogę ci w tym. Gdy się obudzisz będziesz miała nową runę Anielską, tuż koło serca. Dostaniesz nowe moce, będziesz mogła kontrolować żywioły. Ale musisz mi obiecać że będziesz trenować.

- Obiecuję. A czy możesz mi powiedzieć jak przywrócić wspomnienia Jace’ owi? I czy wszystko w porządku z moją córką?

- Pocałuj go i zobaczysz co się stanie. A z twoim dzieckiem wszystko dobrze.

- Dziękuje. – Anioł zniknął a ja znowu zobaczyłam ciemność. Po pewnym czasie zaczęły od mnie docierać odgłosy. Słyszałam szloch. Kto płakał? I dlaczego? Otworzyłam oczy i zobaczyłam że jestem w jakimś dziwnym białym pokoju, byłam ubrana w białą sukienkę. Siadłam na łóżku.

- Isabell, gdzie my jesteśmy? – zapytałam a przyjaciółka popatrzyła na mnie z niedowierzaniem.

- Clary, to ty? Czy zwariowałam? – zapytała i zmarszczyła brwi. Przytuliłam ją i wstałam.

- Jesteśmy w Instytucie?

- Jace!! – wydarła się. Drzwi do pokoju się otworzyły i stanął w nich mój ukochany. Natychmiast podbiegł do mnie, wziął w ramiona i pocałował w czoło.

- Clary, czy ja śnie? – zapytał i lekko się ode mnie odsunął.

- Nie, nie śnisz. Ja tu stoję naprawdę i pytam, gdzie jestem?

- W pokoju pogrzebowym.

- Gdzie?

- Przygotowaliśmy cię do twojego pogrzebu. – powiedziała Isabell

- Co? Mojego pogrzebu?

- Serce stanęło ci dwa tygodnie temu. – powiedział Jace przygnębionym tonem – Myślałem nawet czy nie odebrać sobie życia ale Izzy mnie powstrzymała. – uśmiechnął się lekko. Zaburczało mi w brzuchu a przecież skoro jestem w ciąży to muszę się dobrze odżywiać, nie?

- Możemy iść do kuchni bo przez te dwa tygodnie bardzo zgłodniałam. – powiedziałam i zrobiłam maślane oczka.

- Dobra, choć. – powiedział z uśmiechem i poszliśmy do kuchni.

   W środku byli wszyscy. Moja mama i Marys szlochały a Luc, Alec i Robert próbowali je uspokoić, Simon siedział w kącie z twarzą schowaną w rękach. Jace i Izzy weszli pierwsi żeby nikomu nic się nie stało na mój widok. Po pewnym czasie uchyliłam drzwi i weszłam do środka…

-------------------------------------------------------

Postaram się dodać jeszcze chociaż pół następnego rozdziału ale nie wiem czy mi się uda.:'-)

Wika