Rozdział 43

Dzisiaj mam jakąś załamkę! Nic mi nie idzie! Ale mam nadzieje że ten rozdział się przynajmniej spodoba!

Miłego czytania!

Rozdział 43

[ Alec [

- Magnusie! – krzyczałem już któryś raz – Spóźnimy się!

- Już idę, ptysiu mój! – odkrzyknął.

- Ile razy mam ci mówić żebyś się tak do mnie nie zwracał przy ludziach? – zapytałem, gdy czarownik schodził po schodach.

- Przecież ona nic nie rozumie. – powiedział wskazując na pokojówkę która stała niedaleko - Ty masz tylko jedną walizkę? – zapytał zdziwiony.

- Tak, ile ty masz walizek? – spytałem ze strachem.

- Siedem. – pstryknął palcami i koło nas pojawiło się siedem ogromnych i różowych walizek.

- Po co ci tyle ciuchów?!

- No wiesz, będę chodził na narady, więc muszę jakoś wyglądać. – wytłumaczył, westchnąłem.

- Otworzysz portal? – zapytałem wskazując na ścianę.

- Już, już. – powiedział znudzony. Zaczął mówić jakieś niezrozumiałe dla mnie słowa i po chwili na ścianie otworzył się niebieski portal – Gdzie się wybieramy?

- Do Sali Anioła. – odpowiedziałem i złapałem go za rękę, przeszliśmy razem przez niebieskie „światło” a bagaże „pofrunęły” za nami.

   Wylądowaliśmy na ugiętych nogach, rozejrzałem się i zauważyłem że niema jeszcze nikogo z Nowojorskiego Instytutu.

- Przyjechali już? – zapytałem paną Konsul.

- Jeszcze nie. Cieszę się że cię widzę, Alecu.

- Ja też cieszę się że tu jestem. – odpowiedziałem.

- Mam prośbę. – powiedziała.

- Tak?

- Muszę iść więc nie mogę czekać na twoją rodzinę, mógłbyś przekazać im że pierwsza narada jest jutro o dwunastej?

- Dobrze, przekaże. – odpowiedziałem.

- Dziękuję ci, pozdrów wszystkich ode mnie. – uśmiechnęła się do mnie i wyszła.

   Magnus postanowił że zawiezie bagaże do willi a ja zostałem. Po pół godzinie na środku Sali zaczął się tworzyć portal, najpierw wyszła Isabell z Markusem i torbami, potem mama z Adamem. Na końcu wyszła Clary i Jace, widać było że się pokłócili. Jace przywdział maskę obojętności ale rzucał tęskne spojrzenia w stronę Clary a ona ani razu na niego nie popatrzyła.

- Cześć! – przytuliłem mamę i Izzy.

- Służy ci pobyt w Paryżu. – stwierdziła Isabell, poczochrałem jej włosy z uśmiechem – Ej! – krzyknęła oburzona – Wiesz ile je układałam?! – zaśmiałem się razem z moim parabatai.

- Co tam u ciebie? – zapytałem poklepując go po plecach.

- Jak ja mam z nim wytrzymać w jednym domu?! – wybuchła Clary, rozmawiała z Izzy. Popatrzyłem na Jace’a  ze zmarszczonymi brwiami, przewrócił oczami.

- Idziemy? – zapytała matka – Powozy czekają. – zgodnie wyszliśmy i zapakowaliśmy bagaże.

- Proszę. – powiedział Jace otwierając drzwi dla Clary, prychnęła i wsiadła – Jeszcze długo zamierzasz się do mnie nie odzywać? – zapytał, nie odpowiedziała. Za Clary wsiadły Kamila, Lesli i Isabell.

- Ty jedziesz z nim. – powiedziała Izzy do Jace’a pokazując na mnie.

- Dlaczego? – jęknął – Clary, pomóż.

- Isabell ma racje, jedziesz w drugim powozie. – powiedziała Clary ze środka. Izzy uśmiechnęła się triumfalnie i wsiadła, Jace z miną zbitego psa zamknął drzwi i wsiadł za mną.

- O co się pokłóciliście? – zagadnąłem.

- Kto? – udawał zdezorientowanego.

- Ty i Clary.

- Nie wiem. – zamyślił się – Najpierw o to że… Nie wiem nawet czy Clary wie o co chodzi, ona tak czasami ma. – odpowiedział, mama zachichotała.

- Nie przejmuj się nią. – powiedziała i wróciła do rozmowy z Adamem. Resztę podróży spędziliśmy w ciszy.

[ Isabell [

   Jechałyśmy już jakiś czas a ja pokazywałam dziewczynom zdjęcia z sukienkami ślubnymi dla Clary, Lesli już dawno zasnęła.

- I co o tej myślisz? – zapytałam Clary.

- Ja sądzę że ta sukienka jest świetna! – zaszczebiotała Kamila – Clary, jak myślisz?

- Co? O co chodzi? – zapytała zdezorientowana.

- Planujemy twój ślub a ty nawet nie raczysz popatrzeć na suknię! – oburzyłam się.

- Przepraszam Isabell ale ja… - przerwała i skrzywiła się delikatnie – Nie mam do tego głowy. – dokończyła zduszonym głosem, jakby z bólu.

- Wszystko w porządku? – zapytałam zmartwiona.

- Tak, tak. – mruknęła, nie wiem dlaczego ale nie wierzyłam jej.

- No więc jak? Podoba ci się ta sukienka? – ponowiłam pytanie.

- Isabell, daj jej spokój. – zaprotestowała Kami.

- Dlaczego? – zapytałam tonem pełnym jadu – Jeśli coś jej jest to by powiedziała, prawda?

- Na pewno by nam powiedziała, prawda Clary? – odezwała się Kamila. Obydwie popatrzyłyśmy na Clary, ta spłoszona uciekła wzrokiem – Clary, dlaczego nie odpowiadasz? – spytała podejrzliwie siostra Jace’a.

- Bo… bo…

- Wyduś to wreszcie! – ponagliłam ją – Źle się czujesz i nikomu o tym nie powiedziałaś?

- Tak. – wyszeptała.

- Zwariowałaś?! – wybuchłam – Mogłaś powiedzieć przynajmniej mi! Rozumiesz co to oznacza?! Musi zobaczyć cię Magnus!

- Izzy, proszę. Nie chcę żeby Jace się dowiedział.

- Dlaczego? – zapytała Kamila która nic nie rozumiała.

- Jakby się dowiedział to uziemi ją do porodu. – wytłumaczyłam, Clary pokiwała głową.

- Proszę wysiadać! – zawołał woźnica.

- Obudźcie Lesli a ja pójdę po chłopaków. – oświadczyłam i wysiadłam.

-------------------------------------------

Szczerze to ten rozdział mi się nie podoba. Mam nadzieje że jutro już będę miała leprze samopoczucie i że jakoś lepiej będzie mi się pisać!

Już niedługo skończę I księgę! W związku z tym mam dla was wiadomość: Jak dodam ostatni rozdział z tej księgi to muszę sobie zrobić "wakacje od bloga" czyli przez około tydzień nie będzie nowego rozdziału ale później już normalnie będę prowadziła II księgę (mam nadzieje że roześmieliście to, bo ja nie do końca ☺).

Wika