Rozdział 34

Jest! Nareszcie nowy rozdział! Mam nadzieje że się spodoba, przepraszam że tak późno!

Miłego czytania!

Rozdział 34

[ Maia [

- Jak to „chce wstąpić do stada”? – zapytał zdziwiony Luck.

- Zostałem pogryziony przez wilkołaka, wczoraj zrobiłem coś bardzo głupiego. Zniszczyłem sobie życie! Masz racje, lepiej będzie dla wszystkich jak ze sobą skończę. – odezwał się Jace ponurym tonem.

- Zamknij się. – syknęłam.

- No co? Przecież to prawda!

- Spokój! – krzyknął przywódca – Co zrobiłeś wczoraj?

- Ja… Ja… Clary… - jąkał się, nigdy nie widziałam żeby taki chłopak się jąkał!

- Co z Clary? – dopytywał się Luck. Ale zanim chłopak zdążył odpowiedzieć zadzwonił telefon. Luck odebrał, słuchał chwilę. Z każdą minutą był coraz bardziej blady. Rozłączył się – Zbieramy się. – powiedział do nas.

- Gdzie jedziemy? – zaciekawiło mnie to.

- Do Instytutu.

- Co?! Ja tam nie pojadę! – odezwał się Jace.

- Musisz! Potrzebują ciebie żeby ściągnąć Clary.

- Skąd mają ją ściągać?! O co tu chodzi?! – teraz wydawał się jeszcze bardziej przestraszony niż Luck.

- Odpłynęła do Limbo. – nie wiedziałam o co chodzi ale poszłam z nimi. Nikt się nie odezwał przez resztę drogi.

[ Clary [

   Myślałam że po połączeniu z Isabell się obudzę, nic bardziej mylnego. Zobaczyłam jakiś biały pokój, wszystko wręcz emanowało mocą. Po chwili do pokoju wszedł Ithurel.

- Choć ze mną, Clarisso. – spełniłam jego polecenie mimo ukłucia niepokoju.

- Gdzie mnie prowadzisz? – zapytałam gdy szliśmy długim białym korytarzem.

   Pod ścianami stali ludzie ale… To nie byli ludzie! To duchy!!

- Poczekamy tutaj. – powiedział otwierając drzwi, przepuścił mnie. Pokazał żebym usiadła na fotelu, tak też zrobiłam i zadałam pytanie które chciałam zadać do samego początku:

- Gdzie jesteśmy?

- W Limbo. – odpowiedział lakonicznie.

- Gdzie? – dopytywałam się.

- Limbo, otchłań do której zszedł Pan po ukrzyżowaniu. – mruknął nie patrząc na mnie.

- Aaa, na kogo czekamy?

- Na Anioła Michała, to najważniejszy Anioł w boskich zastępach i dowódca anielskiej armii. – popatrzył na mnie ze smutkiem – Niestety ja nie mogę go zobaczyć, będę musiał wyjść.

- Dlaczego? – zapytałam zaciekawiona.

- Bo tylko wysokie Anioły mogą z nim przebywać.

- To co ja tu robię? – zapytałam trochę zmartwiona. A co jeśli oni w ogóle nie pozwolą mi wrócić na ziemie?! Jeśli nigdy nie będę mogła zobaczyć Aleca, Marys, mamy, Luca, Isabell i… Jace’a?

   Moje serce ścisnęło się z nagłego bólu, poczułam jak moja córeczka porusza się niespokojnie. Pogłaskałam się po brzuchu i przekazałam jej w myślach:

„Wszystko dobrze, maluszku.”

   Rozległ się dziwny dźwięk, jakby dzwoniły dzwony ale przyjemniejszy.

- Muszę już cię zostawić. – powiedział Ithurel i wyszedł. Wyprostowałam się gdy usłyszałam skrzypienie innych drzwi.

- Clary?! – usłyszałam znajomy głos. Odwróciłam się i zobaczyłam Simona, złapał mnie w objęcia – Clary, nic ci nie jest? Czemu tu jesteś? – spytał zmartwiony.

- Nic mi nie jest i nie wiem poco zabrał mnie tu Razjel. – zmierzyłam go wzrokiem – Nic się nie zmieniłeś! – uśmiechnął się szeroko.

- Tylko dostałem parę nowych skrzydełek. – dla potwierdzenia swoich słów, rozłożył piękne, białe skrzydła. Przesunęłam ręką po piórach, czułam moc jaka od nich biła i jak moje palce ją wchłaniały.

- Są piękne. – szepnęłam.

- Skoro już się przywitaliście to możemy porozmawiać o poważnych sprawach. – usłyszałam głos zza moich pleców. Simon cały się spiął a ja się odwróciłam.

[ Isabell [

   Siedzieliśmy w salonie. Ja, Marys, Adam i Alec na kanapie, Maia stała pod ścianą, Luck siedział w fotelu a Jace stał przy kominku i wyglądał jakby miał zamiar w nim spłonąć.

- Jace… - zaczęłam łagodnie – To nie jest twoja wina. – nie odwrócił się ani nie spojrzał na mnie.

- To moja wina. Powinniście zamknąć mnie w lochach. – mruknął.

- Jace! – oburzył się Robert który właśnie wszedł do pokoju – Nie waż się tak mówić!

- Ale to prawda! Powinienem umrzeć! – wyszedł z pokoju. Wymieniłam z Alekiem porozumiewawcze spojrzenia i pobiegł za swoim parabatai.

- Nie da się przemówić mu do rozumu. – mruknął Luck.

- Mam! – krzyknął Magnus wpadając do salonu jak burza – Ona się zmienia!

- Co? – spytaliśmy jednocześnie.

- Zauważyłem że jej moc wzrasta z każdym dniem, kiedyś niebyło to aż tak widoczne ale od kiedy zaszła w ciąże dzieje się to dużo szybciej. Nabiera mocy, już teraz dorównuje pomniejszym Aniołom. – wytłumaczył Magnus.

- Ale dlaczego jest w Limbo zamiast z nami? – zapytałam.

- Prawdopodobnie zabrał ją tam jakiś Anioł.

- Razjel. – szepnęłam a czarownikowi rozbłysły oczy.

- O czym ty mówisz? – mama zmarszczyła brwi. Odsłoniłam przedramię i pokazałam im runę.

- Razjel naznaczył nas przysięgą parabatai. – Magnus złapał mnie za ramie i przejechał po znaku palcem.

- Jest jeszcze w Limbo. – stwierdził – Ale coś jest nie tak.

[ Clary [

   Zobaczyłam Anioła w całej okazałości, miał piękne biało błękitne skrzydła i straszny uśmiech, domyśliłam się że to Michał.

- Czego ode mnie chcesz? – zapytałam bez ogródek.

- Żebyś pomogła temu młodemu Aniołowi. – pokazał brodą na Simona.

- Ale, jak?

- Masz to we krwi, on musi wrócić na ziemie. Ale jest niewyszkolony.

- I co ja mam zrobić? – spytałam z uniesioną brwią.

- Wystarczy że złapiesz go za rękę i pomyślisz o swoim Instytucie.

   Zrobiłam tak jak mi kazał i znalazłam się przed bramą Instytutu. Weszłam na posesje i o mało się nie przewróciłam, kolana się pode mną ugięły ale Simon mnie złapał. Dopiero teraz zobaczyłam że ma rozwinięte skrzydła.

- Już dobrze, możesz puścić. – to był błąd. Przyjaciel puścił mnie a ja zachwiałam się i znowu wpadłam w jego ramiona.

- Zaniosę cię. – delikatnie wziął mnie na ręce i schował skrzydła.

- Clary!! – usłyszałam krzyk kogoś. Nie byle kogoś tylko Jace’a. Zeskoczył z dachu Instytutu a moje serce zabiło szybciej ze strachu o niego, bezpiecznie wylądował. Podszedł do mnie ale mnie nie dotknął – Tak bardzo cię przepraszam. Nie wiem co we mnie wstąpiło. – po jego policzku spłynęła łza, szybko ją otarł żeby nikt jej nie zauważył.

- Nie masz za co przepraszać. – wyszeptałam i dotknęłam jego policzka ocierając następną łzę. Krzyknęłam kiedy poczułam rozrywający ból w brzuchu, słyszałam jeszcze jak Jace pyta co się dzieje a dalej już tylko ciemność…

[ Isabell [

   Siedzieliśmy w salonie i debatowaliśmy nad tym co powinniśmy dalej zrobić. Nikt nie wymyślił nic pożytecznego. Dawno przestałam ich słuchać. Znudzona poszłam do kuchni i zaczęłam gotować zupę na obiad. Kroiłam cebule kiedy poczułam potworny ból. Złapałam się za przedramię i krzyknęłam. Do kuchni wbiegli Magnus i Markus, podbiegli do mnie.

- Amanda. – wymamrotałam.

- Pomocy!! – usłyszałam znajomy głos. Pobiegłam do windy i zobaczyłam Jace’a niosącego nieprzytomną Clary, Simon stał i wpatrywał się w dziewczynę.

- Zabierz ją do pokoju. – polecił Magnus i wyszedł razem z Jace’em. Wpatrywałam się w mojego zmarłego chłopaka z osłupieniem.

- Isabell, co się… - urwał Markus kiedy zauważył Simona – Co to za sztuczka? Przecież widziałem jak umierasz! – zwrócił się do Simona.

- Bo umarłem. – odrzekł cicho.

[

   Siedzieliśmy w salonie (Alec, Marys, Adam, Robert, Markus i ja) a Simon opowiadał jak został Aniołem. Jeden z wampirów go zabił ale Razjel zabrał go do nieba i za ostatnie słowa został przemieniony w Anioła.

- Jak udało ci się wrócić na ziemie? – zapytała mama.

- Jestem tu z dwiema wiadomościami, później będę musiał wrócić.

- No to mów, jakie to wiadomości? – ponaglił Markus.

- Mogę powiedzieć tylko przy Clary.

- Dlaczego? – zapytałam lekko zdezorientowana, niewiele rozumiałam.

- Takie wytyczne dostałem od Michała. Więcej nie mogę powiedzieć.

------------------------------------------

Niestety znowu muszę was rozczarować. Następny rozdział będzie dopiero w poniedziałek! Przepraszam!

:'-(

Mam nadzieje że poczekacie i mnie nie rozszarpiecie za to.

I jak podobał się rozdział?

Wika