Rozdział 41 i prośba!

Mam do was prośbę! Zrobiłam zdjęcie rysunku koleżanki i proszę was o ocenę tego rysunku!

Oceńcie rysunek sprawiedliwie!

Lili Colins

A teraz rozdział!
Miłego czytania!

Rozdział 41

[ Kamila [

   Szłam do biblioteki gdy usłyszałam potworny krzyk… mojego brata! Co tam się stało?!

   Szybko pobiegłam do pokoju w którym leżał ale za zakrętem stanęłam. Clary klęczała przed zamkniętymi drzwiami do pokoju, twarz miała ukrytą w dłoniach i szlochała. Podeszłam bliżej i usłyszałam jej cichy szept:

- Co ja zrobiłam? Co ja zrobiłam? Co ja zrobiłam? – wydawało się że jest obłąkana ale ja widziałam że to ma związek z Jace’em.

   Weszłam do pokoju i zobaczyłam mojego brata rzucającego się po łóżku i krzyczącego. Zabolało mnie serce gdy uzmysłowiłam sobie jak cierpi, złapałam jego rękę i poczułam jak zalewa mnie fala jego bólu. Wiedziałam że jeśli przejmę cały jego ból i zasklepie wszystkie jego rany to umrę ale nie przejmowałam się tym. Bardziej bałam się o Lesli, kto się nią zajmie kiedy mnie zabraknie? Clary się nią zaopiekuje, na pewno.

   Wzięłam jeszcze większą dawkę bólu i krzyknęłam, osunęłam się na kolana ale dalej trzymałam rękę Jace’a. Powoli ogarniała mnie ciemność, Jace już nie krzyczał tylko spał spokojnie. Zamknęłam oczy i szepnęłam:

- Zaopiekujcie się Lesli. – następna fala bólu strąciła mnie w przepaść nieświadomości…

[ Lesli [

   Siedziałam na dachu Instytutu kiedy przyszła do mnie ciocia Isabell, powiedziała że mogę ją tak nazywać. Usiadła koło mnie i przytuliła.

- Chcemy żebyś pożegnała się z siostrą. – powiedziała, popatrzyłam na nią osłupiała.

- Wyjeżdża? – zapytałam.

- Nie, ona… ona… - jąkała się.

- Co się z nią stało? – zapytałam przestraszona.

- Nie żyje. – wyszeptała. Poderwałam się z ziemi i pobiegłam do drabiny, zeszłam po niej. W minutę znalazłam się w naszym pokoju.

- Kamila! Kamila! – krzyczałam, wbiegłam do pomieszczenia i stanęłam jak wmurowana. Moja siostra, jedyna rodzina, leżała w białej sukience na łóżku. Do moich oczu napłynęły łzy, później spłynęły po policzkach.

- Lesli? Les? – zaniepokoiła się Clary.

- Ona… obiecała… obiecała że mnie nie opuści… Że pomoże mi… - wydukałam, podeszłam do jej ciała – Złamałaś obietnice! Jak mogłaś?! – uderzyłam ją w ramie – Jak mogłaś? – wyszeptałam osuwając się na kolana.

- Lesli? Mała? – powiedział ktoś za mną, nie odwróciłam się.

- Less? – zapytała druga osoba, dalej byłam odwrócona tyłem. Ktoś położył mi rękę na ramieniu – Lesli?

- Zostaw ją. – powiedział pierwszy głos, teraz poznałam że to Clary.

- Kamila jest teraz w lepszym świecie, jest szczęśliwsza. – wyszeptał drugi głos, Jace.

- Daj jej spokój. – nakazała Clary, podeszła i uklękła, przytuliła mnie – Wszystko będzie dobrze. Koniec do dopiero początek. Horondal’owie to silny ród, ty też do niego należysz. – popatrzyła na narzeczonego, skinął potwierdzająco głową.

- Dziękuje. – szepnęłam i wtuliłam się w nią. Poczułam jak dziecko w brzuchu cioci się poruszyło, przytuliłam się do niego i uśmiechnęłam.

- Chodź, nauczyć cię rysować? – zapytała Clary kiedy wychodziłyśmy z pokoju – Wiem że lubisz sztukę, mogę nauczyć cię nią tworzyć. – powiedziała z uśmiechem. Niebyło mi do śmiechu ale odwzajemniłam gest i energicznie pokiwałam głową.

   Następne dwie godziny spędziłam na szkicowaniu z ciocią.

[ Kamila [

   Spodziewałam się ciemnego tunelu z światełkiem na końcu, zastałam coś zupełnie innego. Trafiłam do jasnego pokoju bez okien i mebli. Stałam na środku i czekałam. Po pewnym czasie do przez drzwi weszła jakaś kobieta, popatrzyła na mnie i upuściła jakieś papiery.

- Coś się stało? – zapytałam ze zmarszczonymi brwiami.

- Nie powinno cię tu być! – wykrzyknęła – Wracaj!

- Ale ja nie wiem… - nie dokończyłam bo coś zakłuło mnie w głowie i zobaczyłam ciemność. Próbowałam otworzyć oczy ale światło mnie oślepiło, za drugim razem udało się. Usiadłam, rozejrzałam się i zauważyłam że leże na łóżku w moim pokoju, byłam w białej sukience do kolan. Ostrożnie wstałam i poszłam do Clary, ona będzie wiedzieć co się stało.

   Zapukałam do jej pokoju i usłyszałam cichą odpowiedź, weszłam.

- Kamila? – zapytała z niedowierzaniem Clary.

- Kamila! – pisnęła moja siostra i uwiesiła mi się na szyi. Przygarnęłam ją do siebie i pocałowałam w czoło – Wiedziałam że mnie nie zostawisz. – wyszeptała.

- Nigdy. – szepnęłam.

------------------------------------------

 Mam nadzieje że rozdział się spodobał!

Proszę żebyście oceniali rysunek! Jest on wprawdzie robiony w zeszycie  i na lekcji ale ja uważam że dziewczyna ma talent.

Ps. LBA będą dzisiaj!

Wika