Rozdział 40

Nie wierzę! To już czterdziesty rozdział! Nie mogę uwierzyć że ze mną wytrzymujecie i czytacie tego okropnego bloga!

Dedykuje ten rozdział wszystkim którzy mnie wspierali i wspierają do tej pory! ☺

Miłego czytania!

Rozdział 40

[ Clary [

   Jace, wilk leżał na podłodze w kałuży krwi i miał związane łapy i pysk.

- Jace! – krzyknęłam i podbiegłam do niego, zabrałam się za rozwiązywanie lin – Pomóżcie mi! – wrzasnęłam do innych. Gdy wiedziałam że nie rozwiąże lin sięgnęłam po sztylet, Jace zaczął się szarpać – Spokojnie, nic ci nie zrobię. – przecięłam wszystkie liny i popatrzyłam mu w oczy. Próbował wstać ale upadł bo miał przeciętą łapę – Co wy mu zrobiliście?!!! – wrzasnęłam. Zerwał się straszny wiatr, słyszałam jak ktoś coś krzyczy ale byłam skupiona wyłącznie na wilku. Zamknęłam oczy żeby się lepiej skupić.

[ Maia [

   Clary na nas nawrzeszczała i zerwał się porywisty wiatr.

- Uciekajcie! – krzyknął Luck wyprowadzając nas z pomieszczenia. Złapałam Neila za rękę i wyciągnęła z Sali. Zanim Luck zamknął drzwi zauważyłam jakieś niebieskie światło koło Jace’a. Podbiegła do nas Isabell.

- Co się stało? – zapytała.

- Gdzie Clary? – zapytał przerażony Markus, który biegł zaraz za nią.

- W Sali. – powiedziałam. Chciał otworzyć drzwi ale Luck i Neil odciągnęli go od nich.

- Clary!! – zaczął się wydzierać. Izzy wyjęła potajemnie Stelle i nakreśliła mu na ramieniu jakiś znak.

- Przepraszam. – szepnęła gdy chłopak zemdlał. Wiatr ustał, więc otworzyłam drzwi. Clary klęczała nad nieprzytomnym Jace’em, był w ludzkiej postaci! Podbiegliśmy do nich i zauważyłam że skóra Clary lekko świeci na niebiesko, zdziwiłam się ale nic nie powiedziałam.

- Co mu jest? – zapytała wystraszona Clary.

- Nic, tylko śpi. – wytłumaczył Luck narzucając na chłopaka koc. Swoją drogą chłopak miał się czym pochwalić, miał bardzo dobrze zbudowane ciało… Maia! Ogarnij się! Przecież to narzeczony twojej przyjaciółki!

- Odpocznij. – powiedziałam do Clary. Pokiwała głową, wstała, szepnęła coś do Lucka i wyszła – Musimy gdzieś go położyć. – dodałam.

- Chodźcie do jego starego pokoju! – krzyknęła Isabell, która obserwowała całe zajście spod drzwi. Neil i Luck wzięli Jace’a na ręce i położyli w jego dawnym pokoju.

- Neli, Maia możecie już iść. Ja jeszcze poczeka aż się obudzi. – powiedział Luck.

- Dobrze. – powiedział mój kolega i wyszliśmy z Instytutu.

[ Clary [

   Weszłam do pokoju, złapałam szkicownik i koc. Udałam się do oranżerii. Dawno tam nie byłam, otworzyłam drzwi i wzięłam głęboki oddech. Czując taki cudowny zapach od razu się rozpromieniłam, usiadłam na kamiennej ławeczce. Zaczęłam szkicować kwiaty gdy zobaczyłam runę, była narysowana na posadzce i srebrna, nie czarna tylko srebrna. Zafascynowana uklękłam przy niej i dotknęłam palcem, runa zafalowała pod moim dotykiem jak woda. Zaczęłam ją szybko szkicować, była podobna do irtaze ale jakby ulepszona. Skończyłam i wiedziałam już jak ma mi pomóc. Wstałam i chciałam jeszcze raz popatrzeć na dziwną runę ale posadzka była taka jak zwykle, runa zniknęła bez śladu.

   Szybko zbiegłam na dół i udałam się do pokoju Isabell. Otworzyłam drzwi bez pukania i osłupiałam.

   Markus spał na łóżku a Izzy siedziała koło niego i gładziła włosy chłopaka. Gdy zauważyła że weszłam do jej pokoju odskoczyła od mojego brata i popatrzyła na mnie spłoszona.

- C… Clary? – zająknęła się a ja wybuchłam śmiechem – Co cię tak śmieszy?! – krzyknęła oburzona.

- Nic, nic. – odpowiedziałam gdy trochę się uspokoiłam.

- Po co przyszłaś? – rzuciła jakby ją to nie interesowało.

- Wiem jak uratować Jace’a. – powiedziałam spokojnie.

- Co?! – pisnęła – Mów, jak?

- Mam runę dzięki której mogę zmienić go z powrotem w Nocnego Łowce.

- Choć, narysujesz mu ją. – powiedziała i złapała mnie za rękę, prawie biegłyśmy do dawnego pokoju mojego narzeczonego. Na ostatnim zakręcie się zatrzymałam i wyszarpnęłam.

- Izzy, nie mogę. – wyszeptałam, odwróciła się do mnie zdziwiona.

- Jak to? – zapytała ze zmarszczonymi brwiami.

- To będzie go boleć dziesięć razy bardziej niż przemiana w wilka. – powiedziałam a w moich oczach pojawiły się łzy. Łzy bezsilności i smutku – Muszę go najpierw zapytać.

- Dobrze, sprawdzimy czy się obudził. – powiedziała Izzy. Otarłam łzę która spłynęła po moim policzku i poszłam dalej. Przystanęłyśmy przed drzwiami i zapukałam.

- Proszę. – powiedział mój Anioł. Odważnie weszłam do środka i zobaczyłam Jace’a przywiązanego do łóżka, miał minę cierpiętnika – Clary? – zdziwił się.

- Przyszłam cię o coś zapytać. – powiedziałam cicho. Starałam się nie zwracać uwagi na jego więzy.

- Pytaj. – widząc że się waham dodał: - Śmiało.

- Wiem jak zrobić żebyś stał się z powrotem Nefilim, żebyś mógł walczyć i nosić runy. Ale… - głos mi się załamał gdy pomyślałam o tych wszystkich cierpieniach do jakich go doprowadzę.

- Ale? – dopytywał się Jace.

- To będzie strasznie bolało. – wyszeptałam – Dziesięć razy bardziej niż przemiana w wilka, nie wiem czy będę w stanie zadać ci takie cierpienie. – po moich policzkach spłynęły dwie samotne łzy.

- Ciii…, Clary, ciii… - uspokajał mnie, nie mógł mnie dotknąć bo był przywiązany ale wyobrażałam sobie jak otula mnie ramionami i czuję się bezpieczna – Jeśli jest gwarancja że przeżyje, to zaryzykuję. – poderwałam głowę i popatrzyłam mu w oczy.

- Jesteś pewien? – zapytałam po chwili – Na pewno przeżyjesz. – dodałam.

- Chcę spróbować. – powiedział. Sięgnęłam po Stelle i zawahałam się przy jego skórze.

- Na pewno? – spytałam

- Tak. – wyszeptał i narysowałam na jego ręce znak.

-------------------------------------------------

Mam nadzieje że rozdział się spodobał!

Tak jak prosiliście, Jace przestanie być wilkołakiem!

Ps. Mam nadzieje że zakładki się spodobały!

Wika