Rozdział 35

Mam nowy rozdział! Mam nadzieje że się spodoba!

Miłego czytania!

Rozdział 35

[ Kamila [

   Rano wyszłam z Lesli na spacer, jadłyśmy w przydrożnych budkach i głównie siedziałyśmy w parku. Pokazałam jej jak wygląda Nowy Jork a ona była zachwycona. Wróciłyśmy do Instytutu około 19. Odprowadziłam Lesli do mojego pokoju i poszłam porozmawiać z Clary. Przed drzwiami do jej pokoju siedział Jace, jakiś wilkołak i wilkołaczyca, rozpoznałam ich po zapachu. Podeszłam do drzwi i chciałam zapukać ale wilkołak mnie powstrzymał.

- Nie radzę. – pokręcił głową.

- Co się stało? – spytałam zdezorientowana.

- Clary zemdlała, znowu. – powiedział Jace.

- Jak to „znowu”? – co tu się działo?

- Jestem Luck, opowiem ci wszystko. – popatrzyłam na niego wyczekująco – Chodźmy stąd. – pokiwałam głową i poszliśmy do kuchni.

   Opowiedział mi wszystko, o tym jak Clary była w Limbo i jak zemdlała. Wróciliśmy pod pokój.

- Ja muszę już iść bo było wezwanie od stada, znowu jakieś młodziaki się pobiły. – powiedziała wilkołaczyca i wstała z ziemi.

- Mam prośbę. – powiedział Luck.

- Tak? – dziewczyna odwróciła się.

- Zawiadom Jocelyn żeby nie czekała na mnie, będę spał w Instytucie.

- Dobrze… Mam jej powiedzieć o Clary?

- Nie, nic jej niemów. – skinęła głową i odeszła.

   Usiadłam na podłodze koło drzwi, Jace siedział po drugiej stronie.

- Jesteście tacy podobni do Stefana. – mruknął wilkołak.

- Nie obchodzi mnie to. – warknął Jace – Ona i tak nie jest moją siostrą. – drzwi otworzyły się i wyszedł z nich chłopak Aleca ze zrezygnowaną miną – Co się stało? – mój brat poderwał się z miejsca.

- Z Clary wszystko w porządku ale… - pokręcił głową.

- Co „ale”? – zapytałam zniecierpliwiona.

- Coś się dzieje z dzieckiem, nie wiem co. Ale na pewno coś złego, jest bardzo silna. Aż za silna,  Clary może tego nie wytrzymać.

- Dlaczego nie wiesz? – zapytał zdziwiony Luck.

- Jest coś co niepozwana mi na dokładne zbadanie Amandy, jakaś blokada. Czuje w niej anielską siłę. –odsunął się od drzwi żebyśmy mogli przejść.

   Weszliśmy do pokoju i ujrzałam Clary, leżała zwinięta w kłębek na łóżku. Przyciskała rękę do brzucha i cichutko szlochała. Chciałam podejść bliżej ale Jace mnie odepchnął, Clary niezwracana na nas uwagi. Jace podszedł do niej ale jej nie dotknął, popatrzyła na niego smutno.

- Może, zostawmy ich samych. – zaproponowałam, wilkołak pokiwał głową.

[ Clary [

   Luck i Kamila wyszli, zostałam sama z Jace’em.

- Przepraszam. – szepnął i ukląkł koło łóżka, nasze głowy były na tym samym poziomie – Nie wiem jak mam cię przeprosić żebyś mi wybaczyła. – złapałam go za rękę i przyłożyłam do brzucha. Dwie łzy spłynęły po moim policzku kiedy poczułam mocne kopnięcie.

- Nie musisz przepraszać, już ci wybaczyłam. – przybliżył twarz ale zawahał się tuż przed moimi ustami.

- Mogę? – pokiwałam głową i złączyłam nasze usta. Znowu mnie kopnęła ale znacznie mocniej, oderwałam się od Jace’a i krzyknęłam. Przewróciłam się na drugi bok i znowu krzyknęłam. Drzwi się otworzyły i wpadła przez nie Kamila.

- Clary! – podbiegła do mnie i uklęknęła, wyciągnęła do mnie dłoń. Pokręciłam głową, nie podałam jej dłoni – Proszę. – szepnęła. Poczułam następne kopnięcie i z moich ust wydobył się jeszcze jeden krzyk, podałam jej dłoń. Przez drzwi wpadli Magnus i Isabell.

- Co się…? – zaczęła Isabell ale nagle urwała i zgięła się w pół – Clary! – popatrzyła na moją rękę przerażona, podążyłam za jej wzrokiem i ujrzałam złote światło wydobywające się z ręki Kamili. Wyglądało to jakby nasze ręce się paliły, ale nie czułam ani bólu ani ciepła. Ami się uspokoiła więc zabrałam rękę.

- Dziękuje. – szepnęłam. Kamila nie odpowiedziała, przymknęła oczy i osunęła się na ziemie – Kamila! – chciałam sprawdzić co z nią ale silne ramiona mnie powstrzymały, do Kamili podszedł Magnus. Dotknął jej głowy i wymamrotał kilka niezrozumiałych dla mnie słów.

- Przepraszam. – otworzyła oczy.

- Niewiarygodne, niewiarygodne. – mruczał Magnus gdy pomagał jej wstać.

- Co tak mruczysz?! – zirytowałam się.

- Wróciła moja Clary. – zaśmiał się  Jace, dałam mu sójkę w bok.

- Znałem tylko jedną tak potężną czarownice. – powiedział Magnus.

- Słucham?

- Jesteś nowym wcieleniem Sarach. – oświadczył. (Sarach – postać zmyślona przez aut.)

- Kogo? – zapytaliśmy wszyscy naraz.

- Sarach jest drugą demonicą na świecie, pierwszą jest Lilith. Jak miała na imię twoja demoniczna matka? – zwrócił się do Kamili.

- Miała wiele imion.

- Ale wszystkie się z czymś wiązały, prawda?

- Wszystkie pochodziły od kwiatów.

- Do kwiatów? – zdziwiłam się.

- Tak, jej ostatnie imię to Dalia, poprzednie Astra od Astrów. – spuściła wzrok.

- Jesteś Sarachfall. – oświadczył Magnus i uklęknął na jedno kolano. Pochylił głowę – Przyjmij mój pokłon, dawczyni diabelskiego życia.

- Co?... O co tu chodzi?! – już prawie krzyczała Kamila. Magnus wstał ale odnosił się do niej z szacunkiem.

- Dawniej, tak jak już wiecie, demony nie mogły mieć dzieci. Sarach była demonem ale nie z powodu strącenia z nieba, ona była zmieniona przez demoniczną ospę. Była człowiekiem i zakochała się w demonie, on w niej też. To była prawdziwa miłość. Anioły postanowiły że dadzą im wieczność i zmienili Sarach w demona, tak powstała demoniczna ospa. Przodek Jace’a był specjalistą w tej chorobie, Wiliam Horondale. – powiedział Magnus z uśmiecham.

- Ale, co to ma wspólnego ze mną? – dopytywała się Kamila.

- Jeśli twoją matką-stworycielką jest demonica to jesteś jej wcieleniem. Są dwie demonice: Lilith i Sarach więc…

- Były. – przerwała mu Kami.

- Masz racje, były dewie demonice więc musisz być córką Sarach bo Lilith nie może wykonywać tego rytuału. Zakazały jej go Anioły. – wytłumaczyła Czarownik.

- Ale skąd wiesz że jestem jej wcieleniem?

- Sarach miała siódemkę dzieci, czterech chłopców i trzy dziewczynki. Chłopcy byli zwykłymi czarownikami, pewnie do dzisiaj żyją. Ale każda z dziewczynek dostała jakąś demoniczną cząstkę od matki, wszystkie miały tan sam dar, uleczały dotykiem. Ty jesteś ósmą, ostatnią córką Sarach. Imię twojej demonicznej części to Sarachfall.

- Jednego nie rozumiem, dlaczego mi się kłaniałeś?

- Gdyby nie twoja matka to nigdy bym się nie narodził. Wstawiła się za wszystkie demony u Aniołów i dzięki temu czarownicy mogą żyć.

- Acha. – bąknęła – Muszę to przetrawić. – stwierdziła i wyszła. Magnus poszedł za nią, zostałam ja, Jace i Isabell.

- Clary, jak się czujesz? – zapytała Isabell podchodząc do mnie – Może powinnam zapytać, jak się czuje Ami?

- Już dobrze. – pogłaskałam się po brzuchu. Odsłoniłam ramie i pokazałam jej znak – Też go masz?

- Tak. Twój wygląda jakby był trochę zmodyfikowany. – powiedziała ze zmarszczonymi brwiami.

- Tak, to dlatego że jestem w ciąży. Trochę tłumi twój ból żeby nic niestało się Amandzie. – odpowiedziałam.

- Zostawię was samych. – powiedziała Izzy i zaczęła iść do drzwi.

- Zostań, ja już idę. – powiedział Jace i wstał.

- Nie! Nigdzie nie idziesz! – do oczu zaczęły napływać mi łzy – Zostajesz ze mną i koniec, kropka!

- Ale… Clary, to niebezpieczne. – tłumaczył się Jace.

- Nic mnie to nie obchodzi! Znajdę jakiś sposób. – powiedziałam i przyciągnęłam go do pocałunku. Złączyłam nasze usta z namiętnością i drapieżnością, kontem oka zauważyłam jak moja parabatai wychodzi.

- Kocham cię. – wyszeptał mój narzeczony gdy się od siebie lekko odsunęliśmy.

- Ja ciebie bardziej. – szepnęłam kiedy kładł się koło mnie. Przytuliłam się do jego torsu, długo nie czekałam aż zaśnie. Musiał nie spać w nocy. Po chwili pokój wypełniały tylko dźwięki naszych równomiernych oddechów, zasnęliśmy.

---------------------------------------------------

Wiem że rozdział nudny i krótki ale mam jeszcze gorszą wiadomość:

Kolejny raz muszę was zawieść, następny rozdział będzie w czwartek. Powody:

• Mam problem z komputerem
• Zmalało mi stężenie weny. To znaczy, mam mnóstwo pomysłów ale nie umiem ubrać ich w słowa.
• Jestem chora i nie mogę się skupić.

Mam jeszcze jedną prośbę, muszę udowodnić tacie że dużo ludzi czyta tego bloga.

Proszę, niech każdy kto przeczytał chodź kawałek wstawi koma. ☺

Zróbcie to dla mnie!

Wika