Rozdział 39

Jest nowy rozdział! Niestety jutro nie będzie rozdziału bo muszę popracować nad nowym blogiem.

Miłego czytania!

Rozdział 39

[ Jace [

   Gdy Isabell powtórzyła że Clary zniknęła moje serce się zatrzymało. Wiem, że nie powinienem na nią krzyczeć ale… Wyrwałem jej z ręki Stelle Clary i narysowałem run tropiący, zamknąłem oczy. Zobaczyłem jakiś mały lasek, skąd ja go znam? Później zobaczyłem coś czego się nie spodziewałem… siebie! Klęczałem koło płaczącej Clary i przytulałem ją, cicho szeptałem do jej ucha.

   Otworzyłem oczy. Co jest grane?! Znowu mam sobowtóra?

   Nikomu nic nie mówiąc wyszedłem, poszedłem do laski z wizji. Szedłem między drzewami kiedy usłyszałem szloch, zauważyłem Clary, moją Clary. Klęczała pod drzewem i płakała, dosłyszałem jej cichy szept:

- Simon, dlaczego cię tu niema? Potrzebuję cię. – zaszlochała – Przepraszam Jace.

   Nawet nie wiem kiedy znalazłem się przy moim Aniołku, przytuliłem ją i szepnąłem:

- To ja powinienem przepraszać. – popatrzyła na mnie załzawionymi oczami – To ja powinienem przepraszać ciebie. – powiedziałam zachrypniętym głosem – Wybaczysz mi? – zapytałem z nadzieją.

[ Clary [

- Wybaczysz mi? – zapytał z nadzieją w oczach.

- Jace… - zaczęłam i poczułam jak się napręża – Wybaczyłam ci już dawno. – szepnęłam i wtuliłam się w niego.

- Kocham cię. – szepnął muskając zębami moje ucho, zadrżałam – Zimno ci? – zapytał z troską. No tak, mamy luty a ja jestem tylko w swetrze

- Trochę. – przyznałam. Zdjął kurtkę i opatulił mnie nią, była ciepła i pachniała Jace’em – Wiesz że właśnie na tym drzewie obiecałam Simonowi przyjaźni do śmierci? – zastanowiłam się – Ale teraz wiem że przyjaźń jest wieczna.

- Musimy wracać bo zamarzniemy. – powiedział Jace i wstał, pociągnął mnie do góry.

- Dobrze. – zgodziłam się – Instytut jest bliżej, może pójdziemy do niego? – zapytałam.

- Masz racje, idziemy. Zadzwonię tylko do Markusa. – wyjął z kieszeni telefon i wystukał numer – Znalazłem Clary… Jest cała i zdrowa… Wracamy do Instytutu… Tak… Do zobaczenia. – rozłączył się i spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Co? – zapytałam z podniesioną brwią.

- Kocham cię. – objął mnie ramieniem i pocałował w skroń.

- Ja ciebie też ale chodźmy już. – powiedziałam wtulając się w niego.

[

   Gdy wróciliśmy postanowiłam się przebrać i porysować, Jace poszedł potrenować. Zabrałam szkicownik i poszłam do Sali treningowej, gdy doszłam pod drzwi usłyszałam że coś w nie drapie. Przestraszyłam się ale przyłożyłam do drzwi Stelle i zobaczyłam w środku wielkiego, złotego wilka. Kolana się pode mną ugięły.

- Jace? – szepnęłam, odpowiedziało mi skomlenie – Nie!! – wydarłam się. Wróciłam biegiem do pokoju i sięgnęłam po telefon, wykręciłam numer przybranego ojca.

- Coś się stało? – zapytał zmartwiony.

- Tak! Mój narzeczony zmienił się w wilka i usiłuje wywarzyć drzwi od Sali treningowej! – krzyknęłam zdenerwowana.

- Cholera! Markus i Isabell powinni zaraz u ciebie być, powiedz im co się stało i niech cię uspokoją.

- Uważasz że mnie ktokolwiek uspokoi?! – wrzasnęłam i rozłączyłam się. Zjechałam na dół windą i usiadłam na ławce. Po jakimś czasie usłyszałam otwieranie drzwi.

- Clary? Co się stało? – zapytał Markus podchodząc do mnie.

- Jace przemienił się w wilka a ja nie wiem co robić! – wybuchnęłam, Isabell mnie przytuliła.

   Gdy już się trochę uspokoiłam i opowiedziałam im wszystko wjechaliśmy na górę. Usłyszeliśmy krzyk i pobiegliśmy do Sali. Załwarzyłam złotego wilka, Jace’a przygniatającego Kamilę.

- Zabierz ją stąd! – krzyknął Markus do Isabell, złapała mnie za ramiona i pociągnęła w stronę drzwi.

- Nie!! – wrzasnęłam i wyrwałam się jej. Podeszłam powoli, wyciągając ręce do wilka. Musiało to wyglądać jakbym próbowała uspokoić rozjuszone zwierze, ale praktycznie tak było.

- Clary, proszę. – powiedziała Kami patrząc na mnie błagalnie. Nie posłuchałam tylko nadal wpatrywałam się w złote oczy wilka. Nagle zawarczał i rzucił się w moją stronę, pomyślałam, że to już mój koniec. Bardzo się zdziwiłam, kiedy wilk mnie przeskoczył i zaatakował osobę za mną.

- Markus! – wrzasnęłam kiedy się zorientowałam na kogo skoczył Jace – Jace, przestań! – krzyknęłam w panice. Gdy wilk usłyszał swoje prawdziwe imię zesztywniał i powoli odwrócił w moją stronę łeb. Zaskomlał i powoli podszedł do mnie, otarł się o moje nogi. Zaczęłam uspokajająco głaskać go po łopatkach, na początku jego włosy były szorstkie i nieprzyjemne, ale gdy głębiej zanurzyłam palce były takie… miękkie i puszyste.

- Clary? – zapytał zdezorientowany Markus podnosząc się z ziemi – Wszystko w porządku?

- Tak. – odpowiedziałam dalej patrząc na Jace’a.

- Kamila? Gdzie jesteś? – do Sali weszła Lesli. Gdy zobaczyła wilka otworzyła szeroko oczy. Podbiegła do siostry i pomogła jej się podnieść. Wszyscy wpatrywali się we mnie i złotego wilka – Clary, odsuń się od niego. – nakazała Lesli, popatrzyłam na nią jak na idiotkę – Wiem do czego on jest zdolny, ja mogę podobne rzeczy. Radze ci, odsuń się od niego. – wszyscy popatrzyli na mnie ze strachem i troską w oczach. Lesli zaczęła się powoli przysuwać do mnie, Jace zawarczał ostrzegawczo.

- Les, zostaw. Choć do mnie. – prosiła Kami. Ale Lesli była coraz bliżej, Jace obnażył kły i zasłonił mnie swoim ciałem.

- Jace, proszę. Zostaw. – w jednej chwili stało się kilka rzeczy: Lesli rzuciła się na złotego wilka, zmieniła się w locie. Jace zaczął z nią walczyć, ale przez cały czas zasłaniał mnie własnym ciałem. Drzwi się otworzyły i wbiegł Luck, Maia i jakiś nieznany mi wilkołak. Wszystkie wilkołaki się przeobraziły i zaczęły okrążać mnie i Jace’a.

- Stop!!! – wrzasnęłam, jak na komendę wilki się zatrzymały i spojrzały na mnie – Nie będziecie tu walczyć! Macie zmienić się w ludzi! – krzyknęłam, wszystkie wilki mnie posłuchały, oprócz Jace’a. Przez chwile patrzył na mnie niewidzącym wzrokiem a potem upadł na ziemię. Przerażona chciałam do niego podbiec ale Markus złapał mnie i wyciągnął z Sali, ostatnie co widziałam toto jak wilkołaki okrążają Jace’a.

- Coś ty sobie obrażała?!! – huknął mój brat kiedy znaleźliśmy się w salonie.

- Mark, nie krzycz na nią! – krzyknęła Izzy w mojej obronie – Ona chciała tylko pomóc. – dodała gdy Markus się trochę uspokoił. Do salonu wpadł zdyszany Luck.

- Clary, potrzebujemy twojej pomocy. – powiedział i pociągnął mnie z powrotem do Sali.

------------------------------------------------------

Mam nadzieje że się spodobał!

Założyłam nowego bloga o DA! Jest już dodany do innych moich blogów (ramka po lewej u góry), na razie jest tylko prolog wię niema czego czytać ale jak tylko wstawię 1 rozdział to dam wam znać. Niestety na tamtym blogu rozdziały będą raz w tygodniu!

Ps. Piszcie, czy podoba wam się Jace jako wilk?

Wika