Rozdział 8

Tak jak napisałam jest nowy rozdział! Przypominam o zakładce "Kodeks!".

Miłego czytani!

Rozdział 8

[ Clary [

   Otworzyłam drzwi a za nimi stała Mary. Szok. Szok. Szok. Szok. Szok. Szok.

- Wpuścisz mnie czy mam tak moknąć? – zapytała gdy wpatrywałam się w nią dłuższą chwile.

- Markus!! – wydarłam się, Mary weszła przez drzwi a ja cofnęłam się przed nią jak przed upiorem – Markus!! – krzyknęłam jeszcze raz, tym razem bardziej rozpaczliwie.

- Co się stało, Clary? – zapytał podchodząc do mnie – Kim jest ta dziewczyna?

- Mary, koleżanka ze szkoły. – przedstawiła się podając mu rękę.

- Markus Morgenstern, brat Clary. – powiedział gdy uścisnęli sobie dłonie – Co cię do nas sprowadza?

- Śledziłam Clary i tego przystojniaka, dotarłam tutaj. Najpierw nie chciałam wchodzić ale rozpadało się. – wzruszyła ramionami.

- Ale jak ty widzisz Instytut? – zapytałam.

- Mam oczy to chyba widzę. – mruknęła zirytowana – Co to jest? – wskazała na mój policzek, pewnie czar przestał działać – O Boże! Ty masz Blizne na twarzy!

- Jakbym nie zauważyła. – mruknęłam odchodząc – Markus, zrób coś z nią! – krzyknęłam przez ramie.

- Ale co ja mam…

- Jesteś najstarszy! To twoja robota! – krzyknęłam wbiegając po schodach.

[ Markus [

   Clary zostawiła mnie samego z tą Mary, co mogę jej powiedzieć? Nie wiedziałem.

- Zaprosisz mnie do środka czy będziemy tak stali? – zapytała wpychając się do środka – Tu wygląda jak w średniowieczu. – prychnęła.

- Gdybyś była choć trochę mądra to wiedziałabyś że to nie…

- Daruj sobie. – weszła na schody i ruszyła na górę. Stałem jak skamieniały, jeszcze żadna dziewczyna nie odezwała się do mnie w ten sposób – Idziesz? – zapytała wyrywając mnie z zamyślenia.

   Weszliśmy na górę, do kuchni. Jace siedział na krześle i całował Clary która siedziała na jego kolanach. Mary prychnęła, zmieszana Clary oderwała się od Jace’a i wstała, oczywiście zarumieniła się.

- Czemu ją tutaj przyprowadziłeś? – naskoczyła na mnie siostra – Przecież ona niema tu wstępu! – krzyknęła. Jace złapał ją za rękę i zmusił żeby na niego spojrzała, uspokoiła się.

   Czasami dziwie się jak on może ją tak szybko uspokoić. Ja zwykle potrzebuje na to trzech godzin!

- Oprowadzi mnie ktoś? – zapytała Mary robiąc błagające oczka w moją stronę.

- Nie. – warknęła groźnie moja siostra, cofnąłem się tak samo jak Mary – Nikt cię nie oprowadzi, nie powinno cię tu być! – krzyknęła.

- Przyszłam tutaj bo po raz pierwszy zobaczyłam ten budynek, pomimo tego że przechodzę tędy codziennie! – teraz Mary krzyczała – Chcę prosić o pomoc, wiem kim jesteście.

- Co? – zapytaliśmy zszokowani, Mary zaśmiała się.

- Myślisz że twoja matka nie powiedziała komuś kto ma wzrok i widział na jej ciele runy? Mylisz się. Powiedziała mi wszystko ale nie wspomniała o tym że w Nowym Jorku jest Instytut, pewnie nie chciała żebym ci powiedziała. – znowu się zaśmiała.

- Ale dlaczego dopiero teraz… - Clary krzyknęła i upadła na ziemie.

   Znów usłyszałem krzyk ale teraz nie mojej siostry tylko… Isabelle! Wybiegłem z kuchni i pobiegłem do naszego pokoju, wpadłem tam jak burza. Izzy stała oparta o ścianę a z jej nóg spływały strugi szmaragdowej krwi. Podbiegłem do niej.

- Izzy! Isabelle! – nie odpowiedziała, wpatrywała się jak zahipnotyzowana w coraz większą kałuże krwi. Wziąłem ją na ręce i już miałem wychodzić kiedy w drzwiach pojawiła się Clary i Jace, za nimi biegła Mary.

- Połóż ją na łóżku. – nakazała moja siostra – Wiem co jej jest, zawiadomcie Cichych Braci! – położyłem sens mojego życia na łóżku – Wyjdź, ja się nią zajmę. – szepnęła Clary popychając mnie w stronę drzwi.

   Drzwi zamknęły się za mną, usiadłem na podłodze i schowałem twarz w dłoniach.

[ Clary [

   Po krótkim czasie przyszli Cisi Bracia, pochwalili mnie za szybką reakcje i pomoc. Później wyprosili mnie z pokoju, pomimo tego że chciałam zostać z Izzy wyszłam.

- Co z nią? - naskoczył na mnie Markus – Co z dziećmi? Mogę do niej wejść?

-Nie, na razie żadnych wizyt. – powiedziałam – Teraz badają ją Bracia ale jest w porządku.

- To dobrze. – usiadł pod ścianą, już chciałam odchodzić kiedy jego głos mnie zatrzymał – Clary?

- Tak? – odwróciłam się.

- Dziękuje. – szepnął – A tak poza tym to Jace kazał ci przekazać żebyś zeszła do salonu. – dodał.

- Ok., nie siedź tu długo! – krzyknęłam jeszcze i pobiegłam do salonu – Po co miałam… - urwałam kiedy zobaczyłam kto siedzi na kanapie…

-------------------------------------

Wiem że znowu kończę w takim momencie ale jakoś lubię tak robić. Pewnie uważacie mnie za świnie. ☺

Rozdział jest znowu krótki ale postaram się to nadrobić, teraz rozdziały powinny być częściej.

Jak wam się podoba powrót Mery? Mam nadzieje że się z tego ucieszyliście bo jeszcze trochę namiesza w mojej historii.

Jeśli znacie jakieś blogi o temacie Fantazy (i podobają się wam) to napiszcie w komentarzu, proszę!

Przypominam że jest nowy gadżet w którym piszę o następnym rozdziale!

Wika