Rozdział 10

Hej, ho, hej, ho, do pracy by się szło! ☺ Mam nowy rozdzialik i jestem w super humorze (po za tym że jestem chora) bo mam dostać nową książkę na którą czekam już prawie miesiąc (dopiero od dzisiaj jest możliwy jej zakup w empiku).

Miłego czytania!

Rozdział 10

[ Clary [

  Następne pół dnia minęło w miarę normalnie. Isabelle obudziła się ale posłusznie leżała w łóżku, ciągle pytała o Markusa, nikt nie odważył się powiedzieć jej co się stało. Mary przesiadywała w swoim pokoju a Lesli i Kami wyszły potrenować w parku pomimo deszczu. Marys i Adam wrócili i opowiedzieli nam rozmowę z Jią, nie byłam z niej zadowolona.

   Właśnie siedziałam przy biurku w swoim pokoju i wymyślałam nowe prawo. Amanda bawiła się motylkami i anielskim runami przywieszonymi nad jej kołyską, podeszłam do niej i już wyciągałam rękę żeby pobawić się z nią kiedy zadzwoniły dzwony Instytutu. Zostawiłam Ami samą i pobiegłam otworzyć drzwi. Za nimi stała mama i Luke który trzymał nad nią parasol.

- Mama? – zdziwiłam się.

- Przyjechaliśmy po moją wnuczkę. – powiedziała cała rozradowana.

- Jesteście pewni? Wydaje mi się że pogoda nie dopasuje. – stwierdziłam patrząc na chmury.

- Na farmie jest teraz cudowne słońce. – zapewnił Luke.

- No dobrze… - zgodziłam się z ociąganiem – A, kiedy mi ją oddacie?

- W sobotę, równo za tydzień.

- Nie martw się, będzie w dobrych rękach. – dodał wilkołak widząc że się waham.

- Man nadzieje. – mruknęłam.

- Jocelyn, idź po małą a ja przypilnuje Marcela. – powiedział Luke odchodząc.

- Dobrze! – uśmiechnęła się mama.

   Wpuściłam ją do Instytutu i zaprowadziłam do sypialni, otworzyłam drzwi. Od razu podeszłam do łóżeczka małej i wyjęłam ją.

- Masz wszystkie rzeczy potrzebne do opiekowania się nią? – zapytałam oddając córkę mamie.

- Tak, kochanie. Wiem jak opiekować się dziećmi, też taka kiedyś byłaś. – stwierdziła.

- Ma po mnie oczy i włosy, ale po Jace’ie rysy twarzy.

   Nagle drzwi łazienki otworzyły się i wyszedł Jace, w samym ręczniku. Mama odchrząknęła.

- Przepraszam. – powiedział mój mąż speszony – Tylko wezmę ubranie. – chwycił z szafy dżinsy i czarną koszulkę, wszedł z powrotem do łazienki. Czy mi się wydawało czy ON się zaczerwienił?

- Czasami jest słodki. – stwierdziła Jocelyn, zachichotałyśmy.

- Nawet nie wiesz jak bardzo. – szepnęłam.

   Wyszłyśmy z pokoju i jeszcze pożegnałam się z nimi, wyjechali a ja długo im machałam. Nagle poczułam jak czyjeś ramiona obejmują mnie w talii, oznakowane i tak dobrze mi znane, Jace.

- Kochanie… - zamruczał, odwróciłam się w jego ramionach i dałam mu krótkiego całusa.

- Tak?

- Myślałem o małej wycieczce. – powiedział tajemniczo – Nic więcej nie powiem. – dodał gdy popatrzyłam na niego robiąc słodkie oczka.

- Na pewno? Nie dasz się przekonać? – pokręcił głową, westchnęłam zrezygnowana – Zgadzam się ale… - droczyłam się z nim.

- Ale?

- Pocałuj mnie. – nakazałam a on bardzo sumiennie spełnił polecenie.

[ Markus [

   Tułałem się po mieście, nie wiedziałem ile czasu już minęło ale nie miałem ochoty wracać. Oczywiście chciałem przytulić Izzy i sprawdzić czy wszystko dobrze ale bałem się że mnie odrzuci. Minąłem właśnie kolejny sklep kiedy coś sobie uświadomiłem, muszę przepraszać do skutku!

[

   Po godzinie byłem pod Instytutem. Otworzyłem drzwi i poszedłem do kuchni, była tam Maryse, Adam, Kamila i Lesli.

- Gdzie reszta? – zapytałem.

- Jace pakuje się, Clary chyba wyszła pobiegać, Isabelle dalej leży w swoim pokoju a Mary wyszła gdzieś i powiedziała że wróci późno. – wyjaśniła mama Iz.

- Dziękuje. – gdy wychodziłem coś przykuło moją uwagę – Jak to Jace się pakuje?

- Tak, Jocelyn zabrała Ami na farmę więc młodzi postanowili wykorzystać ten czas wspólnie i wyjeżdżają na tydzień. – poinformował Adam.

- Dobrze. – mruknąłem wychodząc.

   Poszedłem do pokoju i grzecznie zapukałem. Nic nie usłyszałem więc lekko uchyliłem drzwi, moja narzeczona spała zwinięta w kłębek na środku łóżka. Po cichutku wszedłem do środka i zamknąłem drzwi, przykryłem ukochaną kołdrą i usiadłem na krześle. Nawet nie zauważyłem kiedy zasnąłem…

[ Clary [

   Jace powiedział że nas spakuje a ja musiałam dowiedzieć się gdzie jest mój brat. Przebrałam się i wyszłam z Instytutu. Szukałam wszędzie, od parku aż do mostu. Dalej raczej nie poszedł bo nie zna Nowego Jorku. Gdzie on się podział?

   Wróciłam do parku i usiadłam na ławce, nie mogłam odpocząć bo usłyszałam krzyk. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam w tamtą stronę. Na ziemi leżała jakaś kobieta, stała nad nią zakapturzona postać i wpatrywała się w jej twarz. Wiał bardzo mocny wiatr, przypomniał mi o moim ostatnim spotkaniu z tym „czymś”. Wyjęłam sztylet zza paska i rzuciłam nim w stwora, odskoczył od kobiety z krzykiem, nie, to nie był krzyk, to był ryk czegoś nienaturalnego. Pomogłam kobiecie wstać i przyjrzałam się czy nie ma żadnego uszczerbku na zdrowiu, nic. W tym czasie czarna postać uciekła.

   Co to jest? Dlaczego atakuje tylko w tym parku? Co chce zrobić? Przecież żaden podziemny by nie zaatakował w ten sposób! – myślałam wracając do domu. Byłam zmartwiona bo nie znalazłam brata a ta poczwara grasuje po mieście.

----------------------------------------

I jak się podoba? Znowu krótki ale przynajmniej jest.

Zgadujcie, kto zaatakował najpierw Clary a później tą kobietę?

Może zgadniecie ale wątpię...

Niestety następny rozdział będzie dopiero w sobotę, też mi przykro ale jakoś tak mi się wszystko zagmatwało.

Kocham was, Nefilim!

Wika