Rozdział 14

Mam następny rozdział który pisałam specjalnie żeby dzisiaj nadrobić...
Jeśli nie przeczytałaś/eś 13 rozdziału to kliknij TUTAJ !!

Miłego czytania!

Rozdział 14

[ Clary [

   Obudziłam się sama w sypialni… Zaraz! Przecież to nie jest moja sypialnia!

   Przypomniałam sobie wszystko co się wczoraj działo, najbardziej zdenerwowało mnie wspomnienie Jace’a wrzucającego mnie do wody. Wstałam i owinęłam się prześcieradłem, sięgnęłam do walizki. W co się ubrać? Jesteśmy na morzu w Hiszpanii… Już mam!

   Wyjęłam z walizki dwuczęściowy, kolorowy kostium i założyłam go na siebie. Wygrzebałam też japonki i okulary przeciwsłoneczne. Czegoś jeszcze brakuje? Hm… Wiem! Włożyłam jeszcze kapelusz.

   Dopiero teraz rozglądnęłam się po sypialni. Prawie całą przestrzeń zajmowało łóżko, pod dachem były szafeczki a pod nimi okna za żaluzjami. Otworzyłam je tak że teraz cała sypialnia była w świetle. Na wąskich półeczkach stały małe figurki przedstawiające różnych bożków, ale największa przedstawiała Anioła Razjela. Przyglądałam się jej przez chwilę ale puszyłam na górę przyciągnięta zapachem tostów.

   Kochania była urządzona w tym samym odcieniu drewna do sypialnia. Była tam jedna kanapa pod oknami i jedna na środku, wiele szafek, kuchenka, lodówka, itp. Na stole stał talerz z tostami z dżemem i karteczka:

Jak zjesz to poszukaj mnie poza pokładem.

Kocham

   Uśmiechnęłam się i ze smakiem schrupałam tosty. Tak jak napisał Jace wyszłam i zaczęłam się rozglądać. Pierwsze co zauważyłam, z przerażeniem, to że wszędzie dookoła jest woda. Zniknęło molo i plaża, wszędzie woda!

- Jace? – zaczęłam niepewnie wołać męża – Jace?! – spróbowałam głośniej ale dalej nic – Clary, uspokój się. Wszystko będzie dobrze. – mruknęłam i wzięłam parę głębokich oddechów – Raz, dwa… Jace zaraz się pojawi… Trzy. – ktoś złapał mnie od tyłu i podniósł.  Przerażona wrzasnęłam i zaczęłam się wyrywać, nagle zniknęły ramiona a pojawiła się zielononiebieska woda. Byłą wszędzie! Byłam jeszcze bardziej przerażona! Po chwili widziałam tylko ciemność a czułam tylko lekkie kołysanie…

[ Isabelle [

   Obudziłam się w ramionach mojego narzeczonego, ostrożnie wstałam i ubrałam szlafrok. Nie chciało mi się przebierać tylko po to żeby iść do kuchni. Cicho zamknęłam za sobą drzwi i poszłam w stronę wyżej wymienionego pokoju. Gdy byłam już przy drzwiach usłyszałam głos Adama i Helen, nie przejmując się weszłam do środka. Popatrzyli na mnie po czym wrócili do wcześniejszej rozmowy. Wyjęłam z lodówki sałatkę którą mama przygotowała specjalnie dla mnie mówiąc że „powinnaś się dobre odżywiać”, oczywiście Markus poparł ją i teraz byłam skazana na warzywka i owocki. Usiadłam na krześle i zaczęłam jeść. Po chwili talerz był pusty więc postanowiłam iść do salonu, brudne naczynie wstawiłam do zlewu.

   W salonie siedział Markus i Kamila. Usiadłam koło narzeczonego i zagadnęłam Kami:

- Jak się udał wczorajszy trening w deszczu?

- Lesli strasznie się cieszyła… Ja trochę mniej. – słysząc to roześmiałam się.

- Ale to będzie dla niej przygotowanie. A jak z przynależnością do stada Lucka? – zapytał Markus.

- Już dawno to załatwiłyśmy, jeszcze przed przyjściem listu do Clary.

   Siedzieliśmy tak jeszcze dłuższy czas aż mama zawołała nas na śniadanie. Usiadłam między Aline i Markusem, zjadłam wszystko co mi zaproponowali a jeszcze byłam głodna. Powiedziałam że już skończyłam i wstałam, w połowie drogi do drzwi zaczęło brakować mi powietrza. To było jakieś dziwne, czułam jakbym się topiła i dopiero po chwili uświadomiłam sobie że to nie ja się topie. Klęknęłam na podłodze, Maryse i Markus nachylali się nade mną.

- Clary. – wyjąkałam.

   Jeszcze chwile to trwało a później… nic. Nie czułam już nic, wiedziałam że Clary żyje ale chyba była bezpieczna.

- Izzy? Już ok.? – zapytała Aline.

- Tak. – pokiwałam głową wstając.

- Nie odbierając. – powiedział ze złością brat Clary – Miał ją pilnować! A jak coś się jej stało… - zaczął panikować, położyłam mu ręce na policzkach i zmusiłam do patrzenia na mnie.

- Wszystko jest dobrze, czuje to. – wskazałam na runę parabatai – Nic jej nie jest.

[ Jace [

   Obudziłem się rano koło mojego śpiącego Anioła, uśmiech sam zagościł na mojej twarzy. Wstałem tak żeby jej nie obudzić i ubrałem się po cichu. Założyłem kąpielówki i koszulkę. Najpierw zrobiłem sobie śniadanie i zjadłem je ze smakiem. Co by tu porobić?... Wiem!

   Postanowiłem wypłynąć na pełne morze. Poinformowałem strażnika molo że wypływamy i zasiadłem za sterami.

   Gdy byliśmy już w odpowiedniej odległości od brzegu zarzuciłem kotwicę i sprawdziłem co z Clary, spokojnie spała. Zrobiłem jej tosty i napisałem karteczkę żeby szukała mnie poza pokładem, byłem ciekawy czy zrozumie o co chodzi. Wyszedłem na świeże, morskie powietrze. Zdjąłem koszulkę i rzuciłem ją na najbliższy leżak, jednym susem wskoczyłem do wody. Była idealna do pływania.

   Po jakimś czasie usłyszałem jak ktoś krząta się po kuchni. Wspiąłem się po drabince i schowałem za ścianą. Z kuchni wyszła Clary.

- Jace? – zaczęła mnie niepewnie wołać– Jace?! – spróbowała głośniej – Clary, uspokój się. Wszystko będzie dobrze. – mruknęła do siebie i wzięła parę głębokich oddechów – Raz, dwa… Jace zaraz się pojawi… Trzy. – złapałem ją i podniosłem. Krzyknęła i zaczęła się wyrywać, podszedłem do barierki i bezceremonialnie wyrzuciłem przez nią moją żonę.

   Minęła chwila, dwie, trzy… Dlaczego ona się nie wynurza?!

- Cholera! – wskoczyłem do wody i odszukałam ją.

   Była niedaleko mnie, nieprzytomna. Jeszcze raz zakląłem ale tym razem w myślach. Złapałem ją i wypłynąłem na powierzchnie, delikatnie ułożyłem ją na deskach pokładu i wspiąłem się po drabince. Byłem strasznie spanikowany, nie dość że jest nieprzytomna to jeszcze przeze mnie!

   Chwyciłem Stellę i nakreśliłem na jej ramieniu runę uzdrawiającą. Zaczęła kaszleć dlatego pomogłem jej siąść, wypluła całą wodę i popatrzyła na nie wzrokiem który mógłby zabić. Dziwne że była w stanie tak patrzeć, przecież przed chwilą się topiła! Nic nie mówiąc wstała ale zachwiała się i musiałem ją przytrzymać. Dalej nic nie mówiąc chwyciła swój kapelusz który spadł z jej głowy gdy ją złapałem, weszła do kuchni. Po chwili wyszła w kapeluszu i okularach przeciwsłonecznych, ominęła mnie szybkim krokiem i położyła się na najdalszym leżaku. A ja stałem nie wiedząc co zrobić, błagać o przebaczenie czy zacząć się śmiać z jej obrażonej miny?

------------------------------------------

No i co?

Dzisiaj jeszcze jeden rozdział dzisiaj... Też będzie podobny jeśli chodzi o nudę.

Ps. Coś mi się pomieszało z tymi zdjęciami.

Wika