Rozdział 21

Dzisiaj znowu późno ale jest!

Miłego czytania!

Rozdział 21

[ Isabelle [

   Szliśmy właśnie przez park, Lesli biegała szczęśliwa we wszystkie strony a ja i Markus spokojnie szliśmy drużką. Mała już od rana zwraca się do mnie tylko ciociu a do Markusa, wujku. Bardzo mi to pasuje, czuje że zacieśniłyśmy naszą więź.

- Ciociu? – zapytała Lesli nieśmiało podbiegając do nas.

- Tak?

- Poszłybyśmy na zakupy? – uśmiechnęłam się na co Markus jęknął – Ale nie takie jak z ciocią Clary tylko takie tylko we dwie.

- Dobrze, chcesz kupić coś konkretnego? – i tak wdałyśmy się w dyskusje czy leprze są spódniczki czy sukienki.

- Dziewczyny… - usiłował nam przerwać Markus.

- Cicho! – syknęłam i zwróciłam się do Lesli – A może lepsza byłaby zielona, myślę że pasowałaby do ciebie… A ostatnio widziałam piękne sandałki, idealne… (Wyobrażacie sobie irytacje Markusa w tym momęcie? – od autorki ☺)

- Dziewczyny! – krzyknął zirytowany, popatrzyłam na niego – Maryse pisała że coś z Clary jest nie tak, możemy wracać?

- Co? Co się stało Clary? Wszystko dobrze? O co chodzi? – zaspałyśmy go gradem pytań.

- Nic więcej nie powiedziała, dowiemy się na miejscu. – powiedział uciszając nas.

- Chodźmy. – powiedziałam ruszając w stronę Instytutu.

   Nagle poczułam lekkie ukłucie w klatce piersiowej ale zignorowałam je…

[ Helen [

   Walczyliśmy z jaszczurką dość długo aż w końcu miecz Aline dosięgną jej, wbił się w miejsce gdzie powinno być serce a Kanima znieruchomiała. Spodziewałam się jakiegoś wrzasku z jej strony ale… nie wydała z siebie żadnego dźwięku tylko osunęła się na podłogę. Jace klęczał zziajany przed jaszczurką i wpatrywał się w nią zaszklonymi oczami.

   Jace Herondale płacze! Wydarzenie roku! Ale dlaczego nad jakąś Kanimą?! Co tu się dzieje?!

- Jace? Wszystko w porządku? – zapytała Aline dotykając jego ramienia.

- Nie!! – zagrzmiał – Nic nie jest w porządku! – przysunął do siebie ciało Kanimy i przytulił ją jakby to był jego najcenniejszy skarb – Idź po Maryse! – krzyknął do mojej ukochanej – Szybko! – wybiegła z izby a ja podeszłam bliżej blondyna.

- Możesz mi powiedzieć… - urwałam gdy zobaczyłam co leży w ramionach Jace’a.

   Dziewczyna była do szyi pokryta łuskami ale twarz i włosy te same. Rude loki teraz rozrzucone w nieładzie okalały drobną twarzyczkę dziewczyny… Dziewczyny która wyruszyła do Edomy po to żeby ratować pobratymców, zabiła swojego brata żeby inni mogli przeżyć. Oczy miała zamknięte a usta sine…

   Jedna kropla skapnęła na twarz rudowłosej, Jace płakał. Nie szlochał, nie wydawał żadnego dźwięku ale z jego oczu kapały krokodyle łzy. Przytulił rudą jeszcze mocniej i pocałował w czoło.

   Gdzie jest Aline?! Gdzie Maryse?!

[ Maryse [

   Napisałam do Markusa że stan Clary się pogorszył, po chwili byli już w domu.

- Co się stało? – zapytał Markus gdy tyko mnie zauważył.

- Clary przemieniła się w Kanimę i zaatakowała Kamilę. – wytłumaczyłam.

- Ale jak? Co to jest Kanima? Gdzie jest Kamila? – zasypała mnie pytaniami córka.

- Wyjaśnię wam wszystko później, Isabelle zabierz Lesli i idźcie do salonu, tak znajdziecie Kami, a ty chodź ze mną. – złapałam Markusa za rękę i pociągnęłam w stronę Izby Chorych.

   Zastaliśmy tam przerażający obraz. Clary leżała nieprzytomna w ramionach Jace’a, do połowy zmieniona. Koło nich klęczała Helen i coś szeptała do blondyna.

   Podbiegłam do nich a Markus odciągnął Jace’a. Sprawdziłam puls dziewczyny, słaby ale był.

- Markus, Jace! Przenieście ją na łóżko! – wstałam i podeszłam do szafki, wyjęłam z niej szczykawkę i wywar który dali mi Cisi Bracia. Gdy rudowłosa leżała już na łóżku wstrzyknęłam jej go tuż koło rany. Po chwili nabrała kolorów i zaczęła się szamotać.

- Maryse, co z nią? – zapytał przestraszony Jace, widać było że płakał – Co się dzieje?

- Na szczęście ostrze nie weszło zbyt głęboko żeby ją zabić. – stwierdziłam – Gdy tylko się przemieni powrotem, narysujcie jej tyle irtaze ile będzie trzeba. – poleciłam.

[ Clary [

- Maryse! Musisz jeszcze ubrać suknie! – krzyczałam.

   Byłam z Izzy i Kamilą w pokoju Maryse, przygotowywałyśmy ją do ślubu który miał się odby za dwie godziny!

- Dziewczynki! Przecież już wszystko gotowe, jeszcze tylko suknia! – krzyknęła do nas zza drzwi łazienki.

- Mamo! Co ty tam tak długo robisz?! – krzyknęła zirytowana Izzy.

- Już wychodzę! – drzwi łazienki się otworzyły ukazując Maryse ubraną już w błękitną suknie i z makijażem.

   Państwo młodzi postanowili że urządzą wszystko na błękitno, był to pierwszy ślub kościelny i dla Maryse i Adama. Nie mogli założyć sobie run z wiadomych przyczyn (Adam jest wilkołakiem – od autorki). Ślub miał być prosty i raczej skromny.

   A wracając do stroju Maryse. Miała na sobie suknie opinającą się w biuście i brzuchu a niżej rozkloszowaną, ramiączka były tak cienkie że prawie niewidoczne. Do tego błękitne czółenka i włosy związane w dobieranego warkocza opadającego na prawe ramie. W miejscu w którym łączą się obojczyki wisiało piękne, srebrne serduszko które Maryse dostała od Isabelle a uszy zdobiły podłużne, również srebrne kolczyki.

- Jeszcze dwie rzeczy. – klasnęłam w dłonie sięgając do szuflady, wyjęłam z niej białą koronkę na gumce.

- Chyba sobie żartujecie! – pisnęła Maryse gdy zanurkowałam pod jej spódnice zakładając na jej nogę podwiązkę – Ale wy jesteście! Przecież ja nie jestem nastolatką! – zaśmiała się.

- Gwarantuje że Adamowi się spodoba. – powiedziała Kamila pewnym tonem.

- A ty co tu jeszcze robisz?! – zganiła ją Isabelle – Ubierać się! Już! – Kami wybiegła na co zaśmiałyśmy się.

--------------------------------

To jeszcze nie koniec Kanimy!

Następny rozdział będzie w piątek.

Co myślicie o sukience Maryse?

Jak myślicie czy wszystko będzie dobrze na ślubie?

Chyba już wszystko...

Kochem was, Nefilim!

Wika