Rozdział 23

Tak jak mówiłam, jest nowy rozdział!

Miłego czytania!

Rozdział 23

[ Jocelyn [

   Pomagałam Maryse przy ostatnich poprawkach kiedy zadzwonił Luke, powiedział że musi już jechać do kościoła a nie ma z kim zostawić dzieci.

- To przywieź je tutaj. – zdecydowałam.

- Jesteś pewna? Poradzicie sobie? – zapytał z troską.

- Tak, tak. Zaopiekujemy się nimi, nic im nie będzie. – stwierdziłam.

   Po paru minutach Marcele i Ami byli już w moich ramionach, postanowiłam zawiadomić Clary. Szukałam jej bardzo długo ale nie znalazłam. Isabelle powiedziała że Helen zabrała moją córkę żeby zdążyć się ubrać i przygotować.

   Pokój Helen znajdował się niedaleko sypialni Maryse więc (po tym jak pana młoda zaopiekowała się dziećmi) poszłam do córki. Już miałam zapukać do drzwi ale usłyszałam krzyk… Clary. Natychmiast wparowałam do pokoju nie zamykając drzwi. Zastałam Clary wpatrującą się niedowierzająco w lustro i osłupiała Helen.

- Kochanie… - zaczęłam dzięki czemu rudowłosa popatrzyła na mnie ale tylko na chwilę, później wróciła do przeglądania się w lustrze – Co się stało? – zapytałam blondynki.

- Blizna. – szepnęła jakby to wszystko wyjaśniało.

- Co? – zapytałam nie rozumiejąc.

- Zniknęła. – powiedziała pewnie – Blizna którą Clary miała na policzku. – teraz wszystko zrozumiałam.

   Helen miała racje… Blizna zniknęła!

   Mój umysł zalały wszystkie obrazy mojej córki naznaczonej przez wojnę… Walkę z Lilith.

   Podeszłam do córki, złapałam ją za podbródek i uniosłam lekko głowę, upewniając się że to prawda. Stałam tam, patrzyłam na córkę i nie wierzyłam.

[ Isabelle [

   Byłam w pokoju z Kamili, miała na sobie czerwoną sukienkę z koronkowymi rękawami, czarne balerinki, czarną biżuterię i lekki makijaż.

   Już kończyłam czesać Lesli kiedy ze zdwojoną siłą uderzył we mnie krzyk Clary. Zostawiłam wszystko tak jak było i wybiegłam z pokoju. Szukałam mojej parabatai w jej pokoju i paru innych miejscach zanim przypomniałam sobie że zabrałam ją Helen. Wbiegłam do pokoju blondynki.

   Clary płakała w ramionach swojej matki a Helen przypatrywała im się nie za bardzo wiedząc co robić.

- Co się stało? – spytałam wystraszona.

- Ja… Ja… Clary… - wyjąkała Helen ledwo zrozumiale. Clary oderwała się od Jocelyn i popatrzyła na mnie, zdębiałam widząc jej twarz.

- Clary! Nie masz blizny! – krzyknęłam rzucając się jej na szyję – Nie ma! – krzyknęłam jeszcze raz oglądając jej twarz ze wszystkich stron.

- Tak, Isabelle. – wyszeptała, po jej pliczkach spłynęły świeże łzy… zły szczęścia, wiedziałam to – Jestem taka szczęśliwa! – wtuliła się we mnie a ja mocno ją objęłam.

- Dziewczyny… - zaczęła Helen ale nikt jej nie słuchał – Dziewczyny! – ponowiła próbę zwrócenia uwagi.

- Co? – warknęłam trochę niegrzecznie przez co spotkałam się z karcącym spojrzeniem Jocelyn.

- Za godzinę ślub a my jeszcze nie gotowa! – krzyknęła rozhisteryzowana.

- Clary makijaż, włosy, sukienka! Helen dokończ włosy! Jocelyn, ubrania! – rozdałam polecenia i wróciłam biegiem do czesania włosów Lesli.

[ Clary [

   Stałam przed drzwiami prowadzącymi do główniej sali kościoła. Trochę się denerwowałam ale nie tyle co Lesli, uśmiechnęłam się na sam widok jej miny.

- Masz zacząć iść gdy ja zrobię pięć kroków, co dwa kroki będziesz rzucać trochę płatków, rozumiesz? – tłumaczyłam co ma zrobić, kiwnęła głową – Później staniesz koło mnie i będziemy tak stały do końca, jakbyś już nie mogła ustać to usiądziesz koło Isabelle, dobrze? – znów kiwnięcie – Tylko pamiętaj żeby iść w tym samym tempem co ja. – ostrzegłam.

- Dobrze a jak… - przerwała jej Isabelle podchodząc do nas z moją córeczką na rękach.

- Clary, Jace jest pierwszym drużbą więc staniesz naprzeciwko niego. – oświadczyła.

- Dobrze, masz pewność że zabrał obrączki? – Izzy przeklęła a ja zaśmiałam się – Masz, zapomniał w pokoju. – podałam jej małe pudełeczko.

- Idiota. – skwitowała, zaśmiałam się ponownie.

- Bądź grzeczna. – szepnęłam całując czółko Ami.

- Żebyś nie zepsuła ślubu. – dodała Lesli.

- Dobra, ja już idę. Powodzenia. – Iz weszła przez masywne drzwi a po chwili rozbrzmiała muzyka.

   Drzwi się otworzyły i pierwsza ruszyłam do ołtarza.

-----------------------------------

No i Clary nie ma blizny... Jakoś nie umiałam jej sobie wyobrazić oszpeconej, to było jakieś dziwne...

Jak się podoba?

No i znowu przedłużam ten ślub... Mam nadzieje że nie będziecie mieli mi za złe że nie opiszę dokładnie uroczystości i wesela (między innymi przysięgi). Po prostu tego nie umiem pisać...

No to chyba już wszystko...

Acha! Rozdział będzie w środę!

Wika