Rozdział 38 (ostatni)

No i doszliśmy do końca... Nie wiem co mam napisać... Czy jest mi smutno? Oczywiście że tak... Mam nadzieje że ten rozdział was zadowoli.

Miłego czytania!

Rozdział 38

[ Jace [

   Chciałem natychmiast oderwać się od Królowej ale coś mi nie pozwalało i nakazało kontynuowanie pocałunku. Jak najciszej wyjąłem sztylet i, gdy Królowa lekko się odsunęła, przeszyłem jej serce.

   Otworzyła szerzej oczy a jej usta uformowały się w literę „O”. Krew spłynęła po jej śnieżno białej sukni i beżowej kanapie. Jej oddech stawał się płytszy z każdą sekundą. W końcu opadła na moje ramie a ja strzepnąłem ją z siebie wyjmując sztylet z jej ciała.

   Opadła na kilka poduszek, zamknąłem jej powieki i wstałem.

- No! Już myślałem że my cię szukamy a ty obściskujesz się z Królową! – krzyknął Alec rzucając się na mnie – Ale nie licz że za zabicie tej… - wskazał na ciało Królowej głową – Odpuszczę ci ten pocałunek, Clary się i tak dowie. – szepnął mi do ucha.

- Gdzie jest Clary? Jest z wami? – zapytałem szybko, ten tylko pokręcił głową.

[ Isabelle [

   Narysowałam jak najwięcej Irtaze na ciele mojej parabatai ale to nic nie dawało. Już od jakiś dziesięciu minut była nieprzytomna. To że się o nią martwiłam to wielkie niedopowiedzenie, ja byłam śmiertelnie wystraszona możliwością straty tej rudowłosej.

   Jej oddech by urywany, ale oddychała. Jej usta były już sine a skóra matowa. Z każdą chwilą było gorzej.

   Po chwili przestała oddychać.

- Na Anioła! Nie!! – wydarłam się – Nie zostawiaj mnie! Nie zostawiaj Jace’a! Ami! Nie możesz…

   Nagle jej klatka piersiowa się gwałtownie uniosła a oczy otworzyły. Wzięła kilka głębokich oddechów i popatrzyła na nie oczami pełnymi łez.

- Co… Gd… - podałam jej szklankę z wodą, wypiła wszystko za jednym razem – Znaleźli Jace’a? – to było jej pierwsze pytanie. Uśmiechnęłam się.

- Magnus rano go namierzył, poszli go odbić…

- I im się udało. – przerwał mi znajomy głos zza pleców.

- Jace! – krzyknęła Clary zrywając się z posłania. Zanim zdążyłam zareagować już się całowali.

- Clary, nie powinnaś…

- Już jest zdrowa, czar został zdjęty. – za nimi zjawił się Magnus z uśmiechem na ustach.

- Wujku! Wujku! – usłyszałam cieniutki głosik. Do pokoju wpadła czarnowłosa dziewczynka i wskoczyła w ramiona czarownika – Alec powiedział że możesz mi pokolorować włosy! – pisnęła.

- Naprawdę? – zapytał z chytrym uśmieszkiem, pokiwała ochoczo główką. Nagle na jej włosach pojawiły się fioletowe pasemka. Magnus ją puścił a ta zaczęła skakała oglądając swoje włosy. Wszyscy wybuchliśmy śmiechem zwracając jej uwagę.

- A to kto? – pokazała palcem na Jace’a i Clary.

- Nie pokazuje się palcem. – zbeształ ją czarownik – A to Clary i Jace, są dla nas jak rodzina.

- Więc ty musisz być Ewa. – rudowłosa uklękła koło dziewczynki. Młoda uśmiechnęła się i wtuliła w ciotkę.

[ Clary [

- Isabelle! Ja. Tego. NIE. Założę! – wycedziłam przez zęby kilka tygodni po powrocie Jace’a.

   Wróciliśmy do Instytutu który, niestety, był cały zniszczony. W odbudowie pomógł nam Magnus i kilu jego znajomych (również czarowników). Teraz Instytut jej dwa razy większy (mieszkają w nim wszyscy: Lightwood’owie [Isabelle, Adam i Maryse], Bane’owie [Magnus, Ewa i Alec] i Herondale’owie [Ja, Jace, Lesli, Kami i Amanda]) i nowocześniejszy.

   Właśnie Isabelle szykuje mnie na imprezę urodzinową Ewy. Mam na sobie na razie tylko bieliznę, makijaż i moje włosy są upięte. I kłócę się z moją parabatai o sukienkę.

- Założysz tą! – Isabelle miała w rękach krwistoczerwoną sukienkę ledwo zasłaniającą pośladki a ja chciałam czarną jakby obsypaną brokatem, bez ramiączek.

- Nie założę jej! Jest za krótka! – krzyknęłam.

- No dobra, może masz racje. Jakbyś w niej poszła to Jace by mnie zabił. – mruknęła.

- Masz racje. – z tryumfalnym uśmiechem weszłam do łazienki żeby założyć sukienkę.

[

   Siedzę już jakiś czas przy stole ze wszystkimi świętując. Tak naprawdę to obserwowałam Isabelle, od początku nie tknęła alkoholu.

- I co o tym myślisz? – zapytała mnie Kami wyrywając z transu. Zamrugałam kilka razy i odwróciłam wzrok od mojej parabatai.

- Co? – zapytałam głupio.

- Jak myślisz, czy to byłby dobry pomysł gdybyśmy się przeprowadziły z Lesli do przyziemnego lokum i zaczęły wszystko od początku? Oczywiście nie straciłybyśmy kontaktu ani z wami ani ze światem cieni. – zapewniła.

- To mogłoby być dobre dla Lesli ale jeszcze nie jesteś pełnoletnia, jak to załatwisz?

- Twoja matka zaproponowała nam pomoc.

- Acha, tak. To zdecydowanie bardzo dobry pomysł. – stwierdziłam.

[

   Nagle postanowiłam wyjawić moją tajemnice którą skrywam od tygodnia. Wstałam zwracając na siebie swoją uwagę. Isabelle zrobiła to samo patrząc na swojego narzeczonego.

- Chciałbym coś powiedzieć… - zaczęłyśmy w tym samy czasie. Zaśmiałyśmy się i kazałam Iz mówić pierwszej.

- Więc… - przygryzła wargę – Jestem w ciąży. – pisnęłam.

- O Boże! To wspaniale! – na chwile przestałam krzyczeć żeby przytulić przyjaciółkę. Zaraz potem wróciła w ramiona uradowanego narzeczonego. Odchrząknęłam – Też mam coś do powiedzenia. – z szerokim uśmiechem popatrzyłam na Jace’a, on chyba już zrozumiał – Też jestem w ciąży! – to jedno zdanie wywołało nową ale krzyków i gratulacji.

♥ KONIEC ♥

Bardzo wam wszystkim dziękuje za czytanie mojego opowiadania, za każdy komentarz który bardzo wiele dla mnie znaczył, za każde nawet głupie pytanie... po prostu dziękuje.

Nie będę pisać jakiegoś ckliwego pożegnania.

Dziękuje każdemu kto zmotywował mnie do pisania, a w szczególności Veronice Hunter (dzięki jej twórczości zaczęłam pisać) i mojej koleżance którą już wiele razy wymieniałam na tym blogu ale napiszę jeszcze raz (chociaż to nie pokaże ile dla mnie znaczy): dla Agusi, za to że była, jest i (mam nadzieje) będzie.

Mam nadzieje że dalej będziecie czytać moje inne blogi. Do tego już nie wrócę ale może do głowy wpadnie mi jeszcze jakaś historia związana z DA?

Jeśli opublikuje jakieś moje nowe opowiadanie to na pewno napiszę osobny post na tym blogu i mam nadzieje że chodzisz część z was na niego zajrzy.

Już chyba wszystko napisałam.

Kocham was i nie zapomnę...

Wika

Ps. Pod tym postem możecie pisać wszystko (na każde pytanie postaram się odpowiedzieć).