Rozdział 35

I jest nowy rozdział! Niestety wczoraj nie udało mi się napisać dwóch ale mam nadzieje że ten was zadowoli.

Miłego czytania!

Rozdział 35

[ Isabelle [

   Obudziłam się w nieznanej sypialni, na krześle koło mnie spał Markus. Chciałam usiąść ale ból w brzuchu mi to uniemożliwił, syknęłam opadając na poduszki.

- Co się stało? – szepnęłam do siebie, Markus otworzył oczy i popatrzył na mnie współczująco – Clary.

- Nic jej nie jest… to znaczy… - zaczął się plątać – Lepiej powiedz, jak ty się czujesz?

- Hmm… Dobrze, tylko trochę boli. – uśmiechnęłam się blado ale zaraz spoważniałam – Co z dziećmi?! – prawie krzyknęłam przerażona. Markus poruszył się niespokojnie, otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć ale po chwili je zamknął – Markus! Powiedz co… - przerwał mi.

- Nie ma. – szepnął – Już ich nie ma. – powtórzył jak w transie.

   Podniósł się i delikatnie opadł koło mnie na łóżku. Położył głowę na moim brzuch nadal szepcząc a ja poczułam coś mokrego, jego łzy. Gdy wreszcie dotarło do mnie to co powiedział zaczęłam płakać, to mało powiedziane. Szlochałam ukrywając twarz w dłoniach a Markus wypłakiwał się szepcząc w moją bluzkę.

[ Clary [

   Obudziłam się w swojej sypialni, nikogo koło mnie nie było więc wstałam. Przypomniało mi się co powiedziały dziewczyny. Szybko wstałam ignorując zawroty głowy i wbiegłam do pokoju Ami.

   Moje nogi odmówiły posłuszeństwa tuż przy łóżeczku mojej córeczki, na szczęście leżała w nim. Uśmiechnęłam się pomimo tego że upadłam boleśnie na kolana. Nagle moim płucom zaczęło brakować powietrza, nie mogłam oddychać. Tlen uciekał mi sprzed nosa a ja się dusiłam. Czułam się jakby w bańce z której ktoś wypompował powietrze.

   Jak rzez mgłę usłyszałam dwa głosy, chyba Aleca i Sophii. Ktoś podniósł mnie i po chwili mogłam zaczerpnąć tchu.

- Dz… dziękuje. – wydyszałam między głębokimi oddechami.

- Już, spokojnie. – Alec przytulił mnie do siebie i uniósł – Wszystko jest dobrze. – uspokajał.

- Ami… Ami, co z nią? – zapytałam gdy położył mnie z powrotem na łóżku. Chciałam wstać ale mi nie pozwolił.

- Jest cała i zdrowa. – odpowiedział, widziałam po jego twarzy że coś go dręczy.

- Alec, co jest? – spytałam poważnie.

- Jace… zaginął podczas akcji.

[ Jace [

   Jedyne co pamiętam to ból głowy, ciemność i coś lepkiego sklejającego moje włosy, najprawdopodobniej moja krew. Gdy już otworzyłem oczy zobaczyłem jedną z sypialni w Instytucie. Leżałem na dużym łóżku a na szafce obok była karteczka z treścią: „NIE MASZ ŻADNEJ BRONI. ROZGOŚĆ SIĘ, PÓŹNIEJ PRZYJDĘ MÓJ KRÓLEWICZU.” i podpisem: „TWOJA KRÓLOWA”.

   Wstałem i pierwsze zacząłem szukać czegoś co mogło posłużyć za broń, niestety nie było nawet krzesła od którego mógłbym ułamać nogę.

   Następnie popatrzyłem przez okno, mógłbym wyskoczyć gdyby nie kraty, były tak gęste że nawet skrzat by się nie przecisnął. Westchnąłem wchodząc do łazienki, tu też nie było żadnej broni. Przekląłem wychodząc z pomieszczenia.

   Teraz na łóżku leżał normalny strój Nocnego Łowcy do polowań, skórzane spodnie, czarna koszulka i kurtka. I znowu kartka: „UMYJ I PRZEBIERZ SIĘ, MOI SŁUŻĄCY PO CIEBIE PRZYJDĄ.” i ten sam podpis co wcześniej.

[ Clary [

   Od zaginięcie Jace’a minął już prawie tydzień. Magnus przez cały czas miał masę roboty, szukał Jace’a i badał mnie. Mojego męża dalej nie dało się złapać ale przynajmniej czarownik dowiedział się co mi jest, ktoś rzucił na mnie czar.

   Teraz już nie mogę o własnych siłach wstawać z łóżka. Codziennie przychodzą do mnie różni czarownicy, przyjaciele Magnusa, ale nikt nie umie mi pomóc.

   Gdy dowiedziałam się o tym co przytrafiło się Iz… było ciężko ale czarnowłosa, w przeciwieństwie do mojego brata, nie załamała się. Teraz jest mi bardzo pomocna, opiekuje się mną i Ami.

   Gdy Isabelle kolejny raz przyniosła do mnie małą rozbrzmiał dzwonek do drzwi, wciąż się nie przyzwyczaiłam do tego że mamy służbę. Po chwili przyszła służąca.

- Panienki Aline i Helen chcą się widzieć z Clarissą. – oznajmiła.

- Przyprowadź je tutaj. – powiedziałam słabym głosem, służąca nie dosłyszała więc Izzy musiała powtórzyć.

- Niech tu przyjdą. – powiedziała a po chwili dodała: - Przynieś jeszcze jedną herbatę dla Clary.

   Skrzywiłam się na te słowa. Od momentu w którym Magnus powiedział że jakieś zioła mi pomogą Isabelle faszeruje mnie tymi herbatkami bez umiaru. Ja rozumiem że się o mnie martwi ale…

   Moje rozmyślenia przerwało otwarcie drzwi. Aline i Helen weszły niepewnie do pokoju. Blondynka miała włosy związane w kłosa i strój Nefilim. Natomiast Aline miała na sobie czarną bluzkę i ciemnozielone spodnie. Żadna z nich nie miała makijażu a wyrazy ich twarzy były ponure.

- Clary. – zaczęła czarnowłosa – Chciałybyśmy powiedzieć ci że pójdziemy szukać Jace’a. Za to co zrobiłaś dla Helen… - zasmuciła się jeszcze bardziej pewnie przypominając sobie chwile gdy blondynka była nieprzytomna.

- Dziękuje, to naprawdę znaczy dla mnie bardzo burzo. – uśmiechnęłam się blado – Jestem zmęczona. – powiedziałam do mojej parabatai podając jej Ami – Pilnuj jej a ja się zdrzemnę. – po jakimś czasie zapadłam w sen, już kolejny raz w tym dnu.

-------------------------------------

Smutno mi pisząc o tym jak Izzy straciła dzieci... Prawie się popłakałam ale tak musiało być.

Mam nadzieje ze mnie za to nie znienawidzicie.

Następny rozdział niestety dopiero w piątek.

Nie wiem co jeszcze napisać...

Do następnego!

Wika