Rozdział 1

Jeszcze dzisiaj napisałam rozdział, mam nadzieje że się spodoba.

Miłego czytania!

Rozdział 1

[ Isabelle [

   Obudziło mnie walenie do drzwi i krzyk Jace’a. Zaraz po otworzeniu oczu poczułam smutek, ale nie mój.

- Isabelle! Bo wywarze te drzwi! – krzyknął mój przyszywany brat.

- Czego? – warknęłam niegrzecznie.

- Jest u ciebie Clary? – zapytał zmartwiony.

- Nie, o co chodzi? – drzwi zatrzęsły się od uderzenia, pewnie jego pięścią – Przestań maltretować moje drzwi! – krzyknęłam zdenerwowana – Gadaj, co się stało?

- Zniknęła. – odpowiedział Jace.

- Co?!! – krzyknęłam razem z Markusem który właśnie się obudził.

- Widzę że wylegujesz się z narzeczonym podczas gdy nie wiadomo gdzie jest twoja parabatai. Ruszcie tyłki i pomóżcie ją znaleźć! – krzyknął zdenerwowany.

- Dobra zaraz wyjdziemy! - odkrzyknęłam zdenerwowana. Już od dłuższego czasu martwiłam się o Clary a jeszcze to że zniknęła…

   Pamiętam że kiedy się obudziła po walce nikogo niewpuszczana do siebie i zażądała Stelli, dopiero po godzinie wpuściła nas do środka. Oczywiście Jace od razu ją pocałował i powiedział że wszystko będzie dobrze.

   Od tego czasu zachowywała się, co najmniej, dziwnie. Zaczęła unikać kontaktu z kimkolwiek, nawet Jace’em. Mało jadła, pogrążała się we własnym świecie, rysowała tylko czarnobiałe rysunki pomimo że uwielbiała kolory. Ale zawsze gdy płakała Amanda Clary wracała do rzeczywistości, nawiązała z córką bardzo silną więź. Zawsze wiedziała czego potrzebuje, jak się nią zajmować.

   Martwiła się o nią, nawet pytałam czy wszystko w porządku ale mnie zbywała i wracała do swojego świata, świata do którego wstęp miała tylko Ami.

   Mieliśmy maj, wprawdzie początek ale było ciepło więc założyłam krótkie spodenki, koszule przez którą lekko prześwitywał mój czarny stanik i buty z ćwiekami na obcasie. Wzięłam jeszcze pierścionek i pocałowałam Markusa w policzek.

- Mam nadzieje że ją znajdziemy. – szepnęłam zmartwiona.

- Znajdziemy. – powiedział pewnie – Czujesz coś? – zapytał patrząc mi w oczy.

- Smutek. – powiedziałam spuszczając wzrok – Tak jak zwykle. – dodałam.

- Ej, patrz na mnie. – złapał mnie za podbródek i złączył nasze usta w delikatnym pocałunku – Znajdziemy ją. – szepnął.

[

   Przeszukaliśmy już chyba cały Instytut, nigdzie jej niebyło. Jace dzwonił do teściów ale u nich też nic. Martwiliśmy się coraz bardziej kiedy pomyślałam o jedynym miejscu w którym mogła się schować moja parabatai.

- Chłopaki! Idę sprawdzić oranżerie! – krzyknęłam wchodząc po schodach. Weszłam przez wielkie drzwi i stanęłam na środku pomieszczenia. Zaczęłam nasłuchiwać.

   Z konta usłyszałam stłumiony szloch, Clary. Zaczęłam przedzierać się przez rośliny, już złapała mnie alergia, cicho kichnęłam.

- Clary? – szepnęłam – Clary? – ponowiłam próbę.

- Proszę, zostaw mnie. – powiedziała udręczonym głosem.

- Wszyscy się o ciebie martwimy. – uklęknęłam koło niej – Powiesz mi czemu tak dziwnie się zachowujesz? – zapytałam pełna nadziei. Jej twarz była przysłonięta włosami ale oczami wyobraźni widziałam jak zamyka oczy z rezygnacją.

- Mogę ci pokazać ale jak przysięgniesz że nikomu nie powiesz. – ostrzegła.

- Przysięgam na Anioła. – podniosłam prawą rękę jak do ślubowania a palce lewej splotłam.

- Tylko nie krzycz. – powiedziała podnosząc na mnie wzrok. Oczy miała zaczerwieniona od płaczu a jej usta drżały do powstrzymywanego szlochu, odsunęła parę kosmyków z prawego policzka a ja nie mogłam zdusić okrzyku zdziwienia – Mówiłam, nie krzycz. – syknęła.

- Clary, skąd to masz? – zapytałam pokazując na jaskraworóżową bliznę która ciągnęła się pionowo od wyrazistej kości policzkowej dziewczyny aż do końca brody – Jak to ukryłaś? – zapytałam z niedowierzaniem.

- Stworzyłam runę. – wzruszyła ramionami – Zrobiła mi to Lilith. – dodała z powrotem zasłaniając się włosami.

- Ale, dlaczego nam nie powiedziałaś?! – wybuchnęłam – Przecież zrozumielibyśmy!

- Nie chcę żeby Jace się dowiedział, nie będzie mnie chciał. – wyszeptała, jej oczy zaszły łzami.

- Clary… - westchnęłam – On nie widzi nikogo oprócz ciebie, no i Amandy. – powiedziałam z uśmiechem – O jego miłość nie musisz się martwić.

- Ale… - przerwała i położyła rękę w miejscu gdzie kiedyś miała runę nałożoną przez Anioła – Ami. – szepnęła i zerwała się do biegu. Patrzyłam jak wypada przez drzwi a później te zamykają się z trzaskiem.

---------------------------------------------

Może rozdział nie jest jakiś ekstra długi ale jest!

Niestety ale teraz rozdziały mogą być często takiej długości.

Ps. Następny rozdział powinien być w poniedziałek!

Wika